|
COLUMNS OVER KERSTMIS
|
||||||
|
Krisbeum 2006 detsember
Midde winkter 2008 detsember
Eëzel en aos 2009 detsember
Advent 2010 detsember Toeën 2010 detsember E kris-jediech 2010 detsember
De tswaide keëts 2011 detsember De dreide keëts 2011 detsember De veerde keëts 2011 detsember
Hats 2012 detsember Zoeëlang 2012 detsember Krisroeës 2012 jannewaar Veer keëtse tse joa 2012 detsember
Tswai keëtse tse joa 2012 detsember Ing keëts tse joa 2012 detsember
|
Ing inkel vlam 2013 november
Sjien 2013 detsember
Tsirkes 2014 november Natoervólk 2014 detsember
Klumpjer 2014 detsember
Bijenee 2015 november Jesjiechte-vertseller 2015 detsember
Voet en heem 2015 detsember
Keëtse i lampe 2016 detsember
Zoeë tse zieë 2016 detsember
Sjweëve 2017 detsember
Klink 2017 detsember
|
verbóngeheet (2018detsII)
plaatsj (2018detsIII)
hingerzie (2018detsIV)
weëd (2018detsV)
verbóng (2019detsI)
fesmond (2019detsI
jrens (2019detsIII)
klöts (2019detsIV)
bauw (2019detsV)
sjtille laach (2020novIV)
óp 't sjtuupje (2020detsI)
aafsjtand (2020detsII)
poer (2020detsIII)
engel (2020detsIV)
sjlinger (2021novIII)
vuur (2021detsI)
waast (2021detsII)
jiddes joar (2021detsIII)
hillieje (2021 detsIV) |
||||
KERSTVERHALEN
|
|
Bron 2007
|
Aisha 2012
|
|
|
kathedraal 2018
|
Sjoester 2004
Radio Pool 2010
Urjens 2022
|
treffe 2019
terras 2020
|
VEER OER
Óp d’r plai sjtunt kriskröam. Hü vuur d’r letste daag. Mörje is ’t krismes. De zon sjiengt bleech durch dun wólke. Engele-sjlaier in de loeët. De maatlü werme ziech mit kecheltjer en in de heng vrieve.
Vuur de wieëtsjafsduur sjteet ing vrauw. Ze hat de klink in de heng. Effe bliet ze sjtoa. Ze kiekt noa ’t sjildje hinger de roet van de duur. ‘Heden vanaf 16 uur gesloten’. Da jeet ze eri. D’r wieët jrust heur. ‘Jóddendaag, mevrauw Klaassen’.
Ze deed ziech d’r jas oes en hingt ‘m óp d’r kapsjtok neëver de duur. Óp ’t dus-je bij de vinster likt de tsiedónk vuur heur veëdieg. Vuurdat ze zitse jeet, kiekt ze rónk en knikt vrundlieg noa de anger lü. D’r wieët bringt heur ing tas kaffieë. Heë laacht.
‘De tas vuur bij ’t letste nuits.’
‘Jef miech jevelles óch inne els,’ zeët ze.
D’r wieët kiekt heur verwóngerd aa. ‘Umdat ’t krismes is, mevrauw Klaassen, ‘
vroagt e. ‘Joa, bis veer oer,’ laacht ze.
De tas drinkt ze ónger ’t leëze leëg. Ejentlieg kiekt ze mar jet. Mieëtstens sjtaart ze noa ‘t krisbedrief an duur. Óngertusje niept ze an d’r els. Teëje veer oer sjteet ze óp. De wieëtsjaf is wied leëg. ‘Iech wunsj üch sjun daag,’ zeët d’r wieëd. ‘Kriet uur nog bezuk?’
‘Wentste zoeë aod bis wie miech, blieve nit vöal lü mieë uvver.’ Ze deed d’r jas aa. Vuurdat ze eroes jeet, sjteet de moezziek al aaf. Óp heur dusje sjteet inne beerdekkel teëje ’t leëg els-jleës-je. ‘Heden vanaf 16 uur kerstmis geopend,’ hat ze dróp jesjrève.
D’r wieëd drieënt ’t lit van de reklaam an duur oes.
De mevrauw Klaassen leuft jet vuurzichtiejer wie angesj. Ze preuft nog de wermde van d’r els en laacht. De kriskröam weëde aafjebraoche. De mevrauw Klaassen leuft d’r tusje durch. Hei en doa bliet ze effe sjtoa. Went ze heem kunt, sjteet vuur de duur ing flesj els mit e keëtje draa. ‘’t Letste nuits va veer oer.’
welt-jesjef
jewaltieg tsejeliech tsaart
welt ziech de eëd
i huegde i deepte
hel en sjtil
sjteeriech tsejeliech erm
jolve lu durch de welt
i mach i verlis
sjpas en angs
alles tsejeliech nuuks
uvversjpeult jeld ’t leëve
i sjrape i dele
vöal en winnieg
leëve tsejeliech dele
’t intsiegste jesjef
e welt-jesjef
e kris-jesjenk
2022
Jiddere daag sjpatseert d'r Jeffrey mit d'r Joep langs de hoeëg flats. D'r Joep is e kling sjwats hunke. Ze sjtèche de sjtroas uvver noa de sjoeël. D'r Jeffrey vingt 't sjun um noa ing juffrauw of inne meester tse winke.
Hü sjneurt d'r Jeffrey óp 't jraasplaisje hinger inne bal aa. Tsezame mit anger jonge. Sjneure kan heë jód. Wie hel d'r bal óch vlügt. Urjens holt heë 'm werm i. En da treëne. Treffe of nit. En da werm sjneure. "Jeffrey!" Zieng mam keëkt wus uvver de sjtroas: "Jeffrey! D'r Joepie!" D'r Jeffrey drieënt ziech um en sjpatseert noa heem. D'r bal rolt uvver 't veld. Went heë bij de vuurduur is sjneurt d'r Joep al de trap aaf. Heë sjpringt, rücht en joenkt. D'r Joep trukt d'r Jeffrey noa inne sjtroech. Heë rücht tusje leëg bliksjer. Zie püetje jeet umhoeëg. D'r Jeffrey trukt an d'r reem. Bij 't hek vuur de sjoeël bliet heë sjtoa. Doa brent nog lit. D'r meester zitst hinger zienne dusj. "Meester!" keëkt heë. D'r meester kiekt noa boese. Heë winkt. D'r Jeffrey hingt teëje d'r droad van 't hek. "Joepie, dat is mienne meester. Meester Guus." D'r Joep jeet zitse. 't Weëd al duuster. "Jeffrey!" Durch d'r duuster klinkt de sjtim van zieng mam. Heem lekt d'r Joep zienne doeësj voet in e beksje wasser. In 't tsimmer zitst zieng mam óp de bank. Ze hilt inne nase dóch teëje heur oog. Drüp rolle langs heur bakke eraaf. Bij de vinster sjteet heure vrunk. D'r Jeffrey ziet alling zienne ruk. Heë jeet noa zie tsimmer.
D'r nieëkste mörje rücht d'r Joep an de duur van 't sjloftsimmer. D'r Jeffrey weëd wakker. Heë leuft noa 't tsimmer van zieng mam. Ze likt nog i bed. Alling. Heë krüft neëver heur. D'r Joep sjteet neëver 't bed. Zienne sjtats winkt. "Wat wilste ónger d'r krisboom?" vroagt ze. 't Is sjtil. Zieng vingere sjtrieële heur oer. Ze rèste bij heur oerbel. "Inne oerrink," flüstert heë. "Noa sjoeël losse vier e löchs-je maache," zeët zieng mam en pütsjt hem. "Mama, die oog is dik," heë duit ziech teëje heur aa. De duursjel klinkt. D'r Joey kunt d'r Jeffrey aafhoale. "Has doe d'r pyjama nog aa?" "Jank mar noa sjoeël, Joey. Iech kom ezoeë." Op sjoeël vertselt d'r Joey an d'r meester dat d'r Joey ezoeë kunt. "En witste, meester, zieng mam hat e blauw oog." D'r meester sjtriecht mit zieng hank durch zie hoar: "Zoeë blauw wie inne krisbol?" D'r Joey moeët laache um de wiets. De kinger junt zitse. Jidderinne hat jet mitjenoame um de klas tse tsere. Sjtere, herdere, sjöaf, engele, böl. Went d'r Jeffrey eri kunt brenne de keëtse al. Ze zinge lidjer en vertselle verhale. Bij de poats sjteet zieng mam. D'r Joep danst an zienne reem. Tsezame junt ze noa 't jesjef va löchs-jer in de oere, 't jesjef van jlietserende ring.
In de klas brenne nog ummer de keëtse. D'r Guus rümt nog jet óp. Went d'r Jeffrey mit zieng mam tserukkunt van 't löchs-jerjesjef, kan heë 't keëtselit in de klas zieë. "Kiek mam, d'r meester is nog doa." Hee vingt aa tse sjneure. D'r Guus ziet d'r Jeffrey aakómme. Heë jeet noa boese. Bij 't hek zetst heë ziech óp de hoekke. Heë kiekt noa d'r oerrink. D'r oerrink van d'r Jeffrey. Sjtil zeët heë: "Jeffrey, wat e sjun kris-
tseerroad."
D'r Jeffrey sjtraalt en sjneurt noa heem. Zienne oerrink jlietsert in de oranje oavendzon. An d'r himmel sjtraalt inne sjteer.
OORRING
Iedere morgen, middag en avond wandelt Jeffrey langs de hoge flat aan het eind van de straat. Dan laat hij zijn hondje Joep uit. Het kleine zwarte hondje trippelt aan een groene leren riem met hem mee. En meestal steken zij de straat over naar de school. Sinds kort staat er een hoog hek omheen. "Dit is wel niet zo leuk," zei de meester, "maar er wordt te veel vernield." Toch vindt hij het leuk om langs het schoolhek te wandelen. Om naar een juf of meester te zwaaien. Maar vandaag wil hij liever eerst voetballen. En dit maakt zijn moeder boos. Buiten op straat kun je haar horen schreeuwen: "Je moet de hond uitlaten!"
Niemand kijkt hiervan op. In deze buurt wordt vaak geschreeuwd. Zeker als ze gedronken hebben. Joep springt tegen Jeffrey op. Hij drukt de hond tegen zich aan: "Straks ga ik met je wandelen."
Dan rent hij de trap naar beneden. De hond blaft op de bovenste trede. Zijn staart zwaait: "Ik wacht op je." Bij de voordeur blijft hij staan. Hij kijkt naar zijn hond boven op de trap: "Tot straks, Joepie."
De deur valt achter hem dicht. De klep van de brievenbus trilt nog na. Het geschreeuw van de moeder schiet in stukjes naar buiten. Jeffrey hoort dat niet meer. Hij rent op het grasveldje aan de andere kant van de straat achter een bal aan. Samen met andere jongens. Rennen kan hij goed. Rennen achter de bal. Hoe hard de bal ook vliegt. Ergens haalt hij hem weer in. En dan trappen. Raken of niet. En dan weer rennen.
"Jeffrey!" De roep van de moeder klinkt over de straat naar het grasveldje. Ze staat voor het geopende raam: "Jeffrey, Joepie!"
Jeffrey blijft staan, draait zich om en wandelt naar huis. De bal rolt over het veld. Hij kijkt de bal na. Thuis wacht Joepie. Daarom loopt hij door. En rent hij als hij de straat oversteekt. Bij de voordeur steekt hij een hand door de brievenbus. Joep rent de trap naar beneden. Hij springt, snuffelt, jankt. Jeffrey's moeder komt er achteraan. Met de riem in haar hand. Voordat ze de deur open doet, maakt ze de hond vast. Zijn staart zwaait. Hij trekt Jeffrey naar de struik naast de voordeur. Hij snuffelt tussen lege blikjes en pakjes. Zijn pootje gaat omhoog voor een plas. Jeffrey kijkt naar de overkant van de straat. Joep rukt aan de riem. Hij wil verder. Jeffrey rent achter hem aan. Bij het hek voor de school blijft hij staan. Joep schiet door. Maar Jeffrey houdt zich met een hand vast aan het hek. De hond komt snuffelend terug. Door de gaten in het hek kijkt hij naar zijn klas. Er brandt licht. De meester zit achter zijn tafel.
"Meester!" schreeuwt hij.
Joep snuffelt aan het hek.
"Meester!"
De meester kijkt naar buiten. Hij zwaait. Jeffrey hangt tegen de draad van het hek.
"Joepie, dat is mijn meester. Meester Guus."
Joep gaat zitten. Langzaam wordt het donker. De zon gaat oranje-rood slapen. Het licht in de klas wordt lichter. Jeffrey wordt donker. Zijn hond ligt met zijn kop tussen de poten. Samen zijn ze schaduw in het licht van de klas.
"Jeffrey!" Door de duisternis klinkt de stem van zijn moeder.
"Ja!"
Hij wandelt naar huis. Joep loopt achter hem aan. De leren riem hangt gebogen. Als hij thuis komt loopt Joep naar de keuken. Jeffrey vult zijn bakje met water. Joep likt zijn dorst weg. In de kamer zit zijn moeder op de bank. Met een hand drukt ze een vochtige doek tegen haar linker oog. Druppels druppen langs haar wang omlaag. Bij het raam staat haar vriend. Jeffrey ziet alleen zijn rug. Hij aait zijn hond over zijn kop en gaat naar zijn kamer. Jeffrey dekt zichzelf toe. De volgende morgen staat de zon met dezelfde kleur op, als waarmee ze 's avonds slapen gaat. Oranje-rood. Joep snuffelt aan de deur van Jeffrey's slaapkamer. Dat is voor hem genoeg om op te staan. Hij loopt naar de slaapkamer van zijn moeder. Zij ligt nog in bed. Alleen. Hij kruipt naast haar. Joep staat naast het bed. Zijn staart zwaait.
"Wat wil jij onder de kerstboom?" vraagt zij.
Het is stil. Zijn vingers strelen haar oor. Zij rusten bij haar oorbel. "Een oorring," fluistert hij.
"Na school gaan wij een gaatje maken," zegt zijn moeder en kust hem.
"Mama, je oog is dik," hij drukt zich tegen haar aan.
"Na kerstmis is dat weg," lacht ze.
De deurbel klinkt. Joey komt Jeffrey afhalen.
"Heb jij de pyjama nog aan?"
"Joey, ga maar naar school. Ik kom wel."
Joey kijkt naar de moeder van Jeffrey die achter hem staat. Het hondje zwaait met zijn staart. Joey maakt de deur dicht.
Op school zegt hij tegen de meester: "Jeffrey komt dadelijk. En weet je, meester, zijn moeder heeft een blauw oog."
De meester strijkt zijn hand door zijn haren: "Zo blauw als een kerstbal?" Joey moet lachen om het grapje. De kinderen gaan zitten. Iedereen heeft wel wat meegenomen. Sterren, herders, schapen, engelen, ballen.
Jeffrey komt binnen. Nu zijn ze er allemaal. De kaarsen branden. Ze zingen liedjes en vertellen verhalen over de dag van morgen. Als ze weer naar huis gaan, gaat Jeffrey als laatste de klas uit: "Tot straks meester."
"Tot straks meester?" lacht Guus, "wij hebben vakantie."
"U bent toch nog even hier. Ik ga mijn kerstcadeau halen. Ik wil het u laten zien," hij rent weg.
Bij de poort staat zijn moeder. Joep danst aan zijn riem. Samen gaan ze naar de winkel van gaatjes in de oren. Naar de winkel van glinsterende ringen. In de klas branden nog steeds de kaarsen. Guus kijkt naar het licht. De vlammen dansen. Hij ruimt nog wat op. Maar niet de kaarsen. Als Jeffrey met zijn moeder terugkomt van de gaatjeswinkel, kan hij van ver het kaarslicht in de klas zien. "Kijk mam, de meester is er nog."
Hij begint te rennen.
"Zorg dat jij op tijd bent!" schreeuwt zijn moeder hem na. Maar dat hoort hij niet meer.
Guus ziet Jeffrey aankomen. Guus loopt naar buiten. Bij het hek gaat hij op de hurken zitten. Zacht zegt hij: "Jeffrey, wat een prachtige kerstversiering."
Jeffrey glundert en rent naar huis. Zijn oorring glinstert in de ondergaande zon. Er twinkelt een ster aan de hemel.
jeweun
jlietser sjtere-böl
sjlingere kietsje kietsj
vluejele engele zus
krismentjer hohoho
drieëndoeëze tiengeltangele
ziech döl en lu kome
jeweun umdat ’t sjun is
de welt óp kingermoas
de jesjiechte vertseld weëd
van e kink va dere va pap mam
va lu óp de vlóch
’t bezóngere van de engele
’t sjunne van d’r kietsj
jeweun umdat ’t nuedieg is
iech zien diech
jeweun umdat-s te sjun bis
’t sjunne bis
2020
"Jans jeweun.
Ja, dat is 't woad. Jeweun."
Zoeë sjteet heë vuur de vinster. De heng i jen tèsj en lanksaam flüsterend: "Jans jeweun. Jans ainfach jeweun."
Tse döks hauw heë in zie leëve mósse hure: "Herman, maach jet van die leëve." Tse döks hauwe doarum an angere wille tseje: "Kiek miech."
Heë wool d'rbij hure. Mar dat jong noeëts jód. Vuur heë 't wós, kroeffet heë in zieng eje hoed voet.
"Wat is dat inne komiesje keël, deë Herman. Viert ummer mit de bus. Hat jing vrauw of zouwe van de verkierde zie zieë? Wat deete mit de vakans? Hatte wal ins bezuk? Kate sjikte nit mit de krismes."
D'rbij hure zaat 't versjtank, mar 't jeveul loos hem drieve in ing zieë vol va verhale oane wöad.
D'rbij hure. Doarum is 't mit ing vrauw noeëts jód jejange. En al 't angere jong van alling.
Alling.
De bus kent zie tsiel.
Vakans jeet verbij.
Bezuk bemuit ziech mit al.
De kaat die heë nit sjikt, is de sjunste.
Alling.
Jans jeweun alling.
Hü óp donnesjdieg sjteete vuur de vinster. Heë is vrujjer wie angesj heem, umdat 't mörje krismes is. Dat is 't intsiegste watte a krismes hat: óp donnesjdieg ieëder heem zieë. En dat hatte krèje. Me zouw zage e kris-jesjenk. Mar dat wille nit hure. Zicher hü nit. Doa weët mit die daag al jenóg mit de hoare d'rbij jesjleeft. Engele, krisbeum, sjnei, èse.
Vuur hem kan 't betste alles jeweun zienne jank joa. Dat is zieng sjtilte, dat is zie lit.
Wie jiddere donnesjdieg is óp d'r plai maat. Wente mit de bus van zie werk kunt, kanne ummer nog jraad an d'r sjloes van d'r maat e sjtuk visj hoale. D'r visjboer zeët da óch jiddes moal went d'r Herman jeweë is: "Noen kanne vier sjlisse, noen is 't duuster jenóg."
Hü, mit de krismes vuur de duur, zalle ze wal ieëder sjlisse. Doarum jonge noen ieëder noa d'r plai.
An 't ing van de sjtroas is ing trap. Langs inne busj jeete eraaf. De nase bleer kleëve broen an de tritte. D'r busj ziet oes-jeleëfd oes. De bukke en eeche zint bauw sjwats. 't Jeëlroeë van d'r herfs is óp wèg noa 't jreun van 't vrugjoar. Op d'r plai zint al vöal kröam voet. E paar maatlü rümme nog óp. D'r visjboer hat ing inkel kis mit jet visj. D'r man van de krisbeum hat zieng letste beum óp inne sjtapel jewórpe. "Iech han nog e paar sjtukker jebakke visj. Vuur vunnef jäole kanste ze han, umdat 't krismes is." Zieng sjtim klinkt uvver d'r oessjtervende maat. An zieng sjproach hüetste dat 't inne Hollender is deë ziech bij de wermde van 't plat is joa heem veule.
"E sjtuk jebakke visj vuur d'r ieëtsjte krisdaag en vuur d'r tswaide." Jraam is zieng sjtim en nog e bisje werm d'r visj. Op d'r kop sjteet sjeef ing iesmutsj. Um d'r nak is ing kótte sjal jeknubd. Tusje de jesjtapelde kiste hinger ziech zukte papier um d'r visj i tse pakke. De klómpe klinke óp de sjting. Went d'r Herman hem betsaalt zeëte: "Krismes waal of nit, visj hüet ummer d'rbij."
D'r Herman wil jóddenoavend zage, went d'r man van de krisbeum kótterbij kunt. Me kan rüche woa heë ziech mit werm jehoade hat. Nit alling de kauw mar óch d'r sjnaps hat zie jezich jekluurd. Heë deed ziech de häusje oes en duit ze in de zie-tèsj van d'r auwe winktermantel. Oes de binnetèsj holte ing flesj sjnaps en drieënt d'r dop d'r vanaaf. De heng zunt vies, ónger de neël zitse sjwatse reng. Ze razele e bisje wente d'r dop vól sjut.
"Op ing werm krismes," laachte en jieët d'r Herman d'r dop. Heë veult d'r sjnaps nog brenne, went d'r dop werm voljesjud weëd vuur d'r visjboer.
"Waal mar ee. Iech vaar mörje eróp noa mienne pap. De kinger junt dis joar mit de krismes noa de vrauw. Wat zouw iech heem blieve."
D'r dop weëd noch e paar moal vól jesjód. D'r Herman jevilt de wermde jód.
"Mieng vrauw," zeët d'r krisboomman, "zitst heem ónger d'r krisboom, lankoes. Al die daag, lankoes. Dat is nüks vuur miech. Iech kan jinne krisboom mieë zieë."
"Waal rüche," ruft d'r visjboer. D'r krisboomman laacht ins: "Joa, dat is jet angesj wie visj. Van deë jeróch zouw mieng vrauw óch lofe joa."
"Iech han nog e paar herrigke uvver, kóm ès." Mit d'r kop in d'r nak en d'r visj tusje e paar vingere weëd d'r herrik klinger. Alles wat uvver bliet is 't sjtetsje en e paar ulliegsjer óppen eëd.
Went d'r Herman noa heem jeet, is d'r plai leëg en verlosse. De sjtimme van de tswai maatlü sjterve voet. In ing hank dreët heë d'r jebakke visj en in de anger hank e krisbeumpje. Dat hatte nog van d'r krisboomman krèje. Wie deë hoeët datte heem jinne krisboom hauw, moeët en zouw heë inne boom mitneëme. "Inne mit wótsel, dan kanste 'm in d'r jaad zetse."
Heem sjteet d'r Herman vuur de vinster. Heë kiekt eroes. De zon jeet ónger. Midde óp d'r jraasplai sjteet 't beumpje, de sjup teëje de moer van d'r sjtal. E paar klütte drek hange nog draa.
Va wieds hüetste de kirchklokke. Oppen sjtroas lofe lü noa de kingermès. Moezziekante treffe ziech óp d'r plai. 't Beumpje jeet lanksaam óp in d'r sjieëmer.
't Is ing jans jeweun krismes. Inne jans jeweune donnesjdieg mit jeróch va sjnaps, denne en visj.
Jans jeweun.
wat deed 't mit diech
vlokke
dwarrelend neer
ing sjneibedekd landsjaf
klokke
sjallend rónk
oes tuer
wat deed ’t mit diech
zinge
krislidjer
an duur en heem
bringe
leefde
bij diech en miech
wat deed ’t mit diech
lu
óngerweëgs
i sjtad en land
lu
zukke ziech
óp sjtroas en plai
alles deed ’t mit miech
2019
BLIKJES
Op een balkon van een torenflat staat een vuilniszak. Hij heeft een dikke buik en de mond half open. De onderlip trilt af en toe in een herfstwind. Zonder te kauwen heeft hij net een leeg boterkuipje afgeslikt. Binnen in de buik groet het kuipje bedeesd met zijn ingedeukt hoedje. Mevrouw Fles van Oo de Kolonje draait afkeurend haar dopje en zegt: ‘Ba, wat smerig!’
Dat is zielig voor Half van Riene, het boterkuipje. Tot voor kort was hij nog beroemd. Je kon hem op de televisie zien. Gelukkig blijft hij niet lang alleen. Snel komen de jongste kruimeltjes van de familie Dwarsgebakken bij Half op bezoek. Zij stellen zich vriendelijk voor en gaan in de vetranden van zijn hoed zitten.
Ach, wat aardig. De een helpt de ander. Zo moet het ook. Wij zitten allemaal in de Puree,’zegt het blik Appel, die net als zijn moes een gekartelde pruik draagt. ‘Hė, Puree, ik heb ’t tegen jou. Lig toch niet zo lui! Er valt niets meer te zonnen. En je bent al bruin genoeg!’
‘Hum, wat bruin, wie zegt bruin? O, jij verstandige snoeper! Wat jij bruin noemt. Aangebrand, aangebrand, dat is beter,’ brabbelt Puree achter zijn dikke snor.
‘Nou ja, aangebrand of bruin. Ik zei net, dat ’t aardig is om elkaar te helpen.’
‘Helpen! Niet nodig. Lekker lui liggen, meer wil ik niet. Met mijn voeten lekker tussen twee aardappels van Halve Gare en mijn hoofd op de bekvechtende broers Schillen. Wie verder op, aan, onder, boven mij zit, interesseert mij niet. Ik heb niemand nodig. Ik ben flink en sterk genoeg.’
‘Opschepper,’ moppert Appel. Hij krijgt last van zijn ingedeukte rug.
‘Opschepper? Hadden ze mij maar opgeschept, dan zat ik tenminste in een warme buik,’ moppert plakkerige Puree.
Appel is verdrietig. Er springen tranen in zijn blikkerige ogen. Hij voelt zich eenzaam. Zeker als hij aan zijn moes denkt. Zij is aan het begin van de herfst begraven op Stort. Blinkende tranen vallen op verfrommelde blaadjes Spinazie en een gescheurd Taalschrift. Lang hoeft ’t blikje niet te treuren. Met een geluid van do-re-mi-do valt een slank blikje Sperzie tegen de arm van Appel. Stotterend zegt het blikje : ‘Ik ben Sperzie. Ze noemen mij ook wel Boontje, omdat ik zo mager ben.’
Verrast kijkt Appel naar het slanke blikje. Hij krijgt een paar blosjes op zijn wangen. Even vergeet hij alles: de nare Puree, de verwaande juffrouw Fles van Oo de Kolonje, zijn gedeukte rug. Appel wil mooie woorden zeggen. Allemaal ineens. Dat lukt natuurlijk niet. Hij kan alleen maar zeggen: ‘Appel’en nog eens ‘Appel.’
‘O,jij heet Appel,’ zegt ze.
‘Ja, ja.’
Het rommelt niet meer in de buik van de vuilniszak. Iedereen is stil en kijkt naar de twee blikken. Ze vinden het hartstikke leuk voor Appel, die het zo goed meent met iedereen. Behalve Puree. Hij luiert verder.Toch moeten ze hem dankbaar zijn. Als hij er niet was geweest, was Sperzie een eindje verder gerold. Beneden de verfrommelde blaadjes Spinazie, beneden het gescheurde taalschrift, helemaal beneden tussen de kapotte autootjes van het zoontje van het balkon. , ze hebben er allemaaldjes Spinazie, beneden het gescheurde taalschrift, helemaal beneden tussen de kapotte autootjes van het
Bliksem snel beginnen de twee blikken met elkaar te praten.
‘Jammer dat ik je niet eerder heb gezien,’ zegt Appel.
‘Ja, dat vind ik ook,’ knikt Sperzie. ‘Ik stond een tijdje in een keukenkast, naast de deftige asperges. Dit blik staat er nog altijd. Het kan wachten tot de feestdagen. Ik werd al vlug opengemaakt en daarna naar de vuilniszak gebracht.’
‘Dat is met mij ook gebeurd. De kinderen vonden mij erg lekker. Af en toe snoepten ze stiekem van mij. Naast mij stond een klein oud busje Kaneel. Dat wordt alleen ’s zondags even weggehaald, als er rijstepap wordt gegeten. Verder heb ik niemand in mijn kastje gezien. Totdat ik in de vuilniszak terecht kwam.’ Appel zwijgt even en gaat dan verder. ‘Eigenlijk zijn wij maar een korte tijd bij elkaar. Over een paar dagen gaan wij net als mijn moes naar Stort’
Zo zitten ze met zijn tweetjes in de puree en weten niet of ze blij of verdrietig moeten zijn.
Wat gebeurt daar? Begint de vuilniszak te geeuwen? De mond gaat ver open. De wind komt even plagend binnen. Wat is dat? Er komt een hand op hen af. Is het de dokter? Heeft de vuilniszak buikpijn? Nee, het is een kinderhand die even graait. Een paar kruimels vallen bij Halve uit een kuipstoel. Sperzie en Appel worden opgetild. De mond van de vuilniszak wordt weer dichtgemaakt. De twee blikken kijken elkaar verbaasd aan. In de keuken worden ze onder de kraan gedoucht. Brrr! De blikken blinken weer. De laatste restjes puree zijn verdwenen. Nu zitten ze in een schooltas. Ze gaan naar buiten, op straat. Daar horen ze kinderstemmen, steeds meer. Kinderen die rennen en springen. Appel en Sperzie tikken in de donkere schooltas af en toe met hun kopjes tegen elkaar. Opeens klinkt er een bel. Wat gaat er nu gebeuren? Lang hoeven de nieuwsgierige blikken niet te wachten. Ze horen een stem. ‘Goede middag, kinderen.’
Goede middag, meester.’
‘Wie heeft er blikken meegebracht?’
En ja hoor, de kinderhand haalt hen uit de tas en zet de blikken op een tafeltje. Als ze rondkijken, weten ze niet wat ze zien. Op de andere tafeltjes staan ook blikjes. Grote, kleine, gedeukte, deftige. De kinderen pakken penselen en potjes verf uit de kast. Ze verven de blikken rood. Een heel mooi pakje krijgen ze. Net zo’n pakje als de mensen dragen, wanneer ze naar een feest gaan. Maar de pakjes zijn nog niet klaar. Eerst moeten ze een paar dagen drogen. Zo staan de blikken, vrienden, buren, neven, gezellig naast elkaar op de kast. Af en toe komt een kind of de meester kijken of de pakjes klaar zijn. Na een paar dagen is het dan zover. De kinderen zetten de blikfamilie op een tafel midden in de klas. Ze staan in een kring. Sperzie naast Appel. De lange Knak van Worst staat voor hen met naast zich zijn broer Smeer. Als elk blik zijn plaats heeft gevonden, worden vier witte kaarsen in het midden gezet. De kinderen staan om de glunderende blikken heen. Blinkend blij. Vuurrood van liefde. Zij samen, die eerst niets meer waard waren, hebben door kinderen een mooi pakje gekregen. Nu kan het feest beginnen.
alwerm krismes
alle Jahre wieder
klinkt uvver d’r krismaat
jemuutlieg jeweun
mitdoeë wie ummer
en ópins
’t sjneit
huult d’r wink
um ’t hoes
plekke kinger krispleëtjer
óp roete tseechene
ziech sjwats aaf
sjattets va vräud
in de vlokke
en ópins
is krismes nui
i kingeroge
joa de kingeroge
ze blieve
alwerm krismes
2018
Went-e d’r berg ópviert jeëve de beum hem keulde. D’r sjatte sjtrieëlt zieng hoed. In alle herjodsvrugde isse óp zienne fiets vertrókke. D’r jrós va heem klinkt nog in hem noa. ‘Vaar nit tse hel Jan en kiek jód oes.’ Mit ’t klömme van de zon in d’r daag kunt de hits en d’r sjwees. D’r doeësj bliet hinger in de leëg drinkflesje an ’t frame van d’r fiets. Oavenóp d’r berg maat d’r wèg ing drieën en jeet eraaf. In d’r wink van de sjnelheet drüegt zieng hoed. Heë preuft ’t zaots rónk d’r mónk. ‘Dat is jód vuur d’r doeësj,’ zaat zienne pap en oos óp hese daag e leffelsje zaots. Nit tse vöal, nit tse winnieg. Heë preuft nog d’r jesjmak van zienne pap. D’r wèg is nit mieë zoeë sjtiel. Tusje de letste beum van d’r busj sjteet e hoes. An inne kül hingt e sjild: frisje sjlaat 60 tsents. Inne man zeëgt hoots. Teëje d’r ziejieëvel likt inne sjtabel knudzje. D’r man ziet ‘m en sjtrekt zienne ruk. De zeëg hilte mit ing hank vas. Mit de anger veëgt-e ziech ’t sjwees oes ’t jezich. ‘Komt ‘r miech helpe?’
‘’t Is werm jenóg. Vier broeche nit tse sjtaoche,’ zeët d’r Jan.
D’r man sjtriecht de hank langs ing bóksepief. ‘’t Is flotter winkter wie me dinkt.’
D’r Jan hat ing drinkflesj in zieng hank. ‘Iech han d’r blèch leëg.’
‘Iech óch bauw,’ laacht d’r man. ‘Kóm mar mit.’
Ze lofe bis hinger ‘t hoes. Honder lofe rónk. Ing vrauw hingt de wèsj óp. D’r Jan jrust en zie knikt tseruk. D’r fiets sjteet teëje de knudzje. Midde óp d’r hof sjteet ing pomp. ‘Hei in d’r berg zunt vöal kwelle,’ zeët d’r man. ‘Kloarder kan ’t wasser nit zieë.’ Heë vingt aa tse pómpe. De flesj is zoeë jevöld. De letste sjtroal oes de pomp sjtreumt uvver d’r kop van d’r Jan. Went-e óp d’r fiets sjtiegt jrust-e d’r man. ‘De nieëkste kier kom iech miech nit d’r blèch völle, mar d’r knutsj werme.’ D’r man zeëgt alwerm. Heë laacht. ‘’t Is flotter winkter wie me dinkt.’
D’r Jan viert wieër. Neëver d’r wèg sjtreumt ing baach. In ‘t dörp fietst heë uvver ing bruk. Heë viert bergóp ’t dal oes. ’t Roesje van de baach sjturft voet. Vuurdat-e heem is, hat-e de letste drüp oes de flesj allang jedrónke. Bij ziech hingenum in d’r jaad rèst-e ziech in d’r sjatte van inne boom oes. Heë is nit ezoeë zieër mui van d’r aafsjtand, mar mieë van de hits. Laachend dinkt-e tseruk an d’r man. Hoots zeëge bij dat weer. ‘’t Is flotter winkter wie me dinkt,’ zat-e. Teëje die tsiet wil d’r Jan bestimd nog ins bij hem aajoa.
Zoeëwie heë de kilometere ónger de reer van zienne fiets voet viert, zoeë lieët heë de joarestsiete hingerziech. Zieng doater jong noen dökser mit hem mit. ’t Woar jroeës jenóg en óch d’r zin um d’r wink tse veule en ’t zaots tse preuve woar jewase. Óp inne van die daag dat d’r man ziech an de knudzje müet werme, zukt d’r Jan werm d’r wèg noa zie hoes. Zieng daoter viert mit. Tusje de beum ziete d’r kamien sjwame. An d’r ziejieëvel likt ’t hoots hoeëg ópje-sjtabeld. ’t Is nog kót vuur d’r winkter. Fam. Jean Daems sjteet óp de duur. Heë sjelt. ’t Doert ing tsiet vuurdat de duur óp jeet. In ’t duurjesjpan sjteet d’r man. D’r Jan zetst ziech d’r helm aaf.
‘D’r man van d’r blèch,’ zeët d’r man.
‘Noen han iech ‘m nog vol,’ laacht d’r Jan.
‘Doe kuns diech werme.’
‘Iech han óch mieng doater mitbraad.’
Oes de kuche kunt ing vrauw.
‘Antoinette, dat is d’r man deë dizze zommer bij ós d’r blèch jevöld hat.’
De vrauw drüegt ziech de heng an d’r sjótsel aaf. ‘Ao joa, iech zien ‘t.’
‘Dat is mieng doater, ’t Ank. ‘t Is mitjevare.’
‘Komt eri,’ zeët de vrauw.
Ze legke de helme mit de häosje en de mutsje óppen eëd. De jes-jer hange ze an d’r kapsjtok.
In de kuche zitste ze an d’r dusj. An duur sjtunt de fietse ónger de vinster. D’r dusj likt vol mit papier. Jood, zilver, wies, jeël. Óp de kas sjtunt engele. D’r man wurpt inne knutsj hoots in de forneus. ’t Antoinette reurt in inne kessel tsoep.
‘Hat uur òch jeer ing tas tsoep ?’
’t Ank laacht. D’r Jan zeët: ‘Jeer. Dat is jet angesj wie wasser.’
’t Is sjtil. De leffele junt in de tas en in d’r mónk. E lieët sjlurpe klinkt durch de kuche.
D’r Jan ziet durch de wimpere vlüejele van engele sjweëve in d’r sjwaam van de hese tsoep. ’t Ank hat roeë bakke. Went de tsoep óp is, sjtunt de tasse ópeeje-sjtabeld óp d’r sjpeulsjtee. De leffele d’rneëver. ’t Antoinette knipt, vauwt en plekt ’t papier. Nui engele kómme oes heur vingere. An duur viert inne sjträuwaan verbij. ’t Winkterzaots sjmiltst de kauw. Vuur d’r zommer is inne leffel jenóg. D’r Jan en ’t Ank sjtunt óp. Ze wille vuur d’r duuster heem zieë. En dat is in d’r winkter vrug. An duur jieët ’t Antoinette ’t Ank inne engel. ‘Vuur óngerweëgs,’ zeët ‘t.
‘t Meëdje deed ‘m in d’r rukzak. ’t Winkt. An ’t sjild óp d’r kül is ‘sjlaat en 60 tsents’ durchjesjtreefd. Derboave sjteet: ’engele, vuur nüks.’
Frisje engele, pas-jevauwe vuur nüks.
mitjoa
waarhoes mit
planete-naam
blinkende krisböl
an d'r plavong
jlinsterend krislit
kirchtoer sjiengt
i-jepakt i sjtiejere
durch ing jlaaswand
fürchtet euch nicht
sjteet i jroeëse lettere
hoeëg in de loeët
inne poliesewaan
óp de wach bij e bild
Jesaja nuun-en vieëtsieg
vuur jidderinne
i sjplietere jlaas
jladjesjlaeve
inne sjtroom lu
trukt verbij
woa junt ze hin
woa kome ze vadan
fürchtet euch nicht
d'rbij zieë
i d'r sjtroom
jidderinne
mitjoa
i kristsiet
2017
sjrit
sjrit vuur sjrit
d'r eëzel
óp waeg
hoeve in d'r sjtub
sjrit vuur sjrit
e joar
wieër
noa Bethlehem
e joar
kótterbij heem
werm heem
2012
blöake va sjöaf
sjalt uvver jraassjpiere
d'r jeróch drieft
oes de vach
vettieje wol winkterdik
ze sjtunt jekluurd
dróp de sjöaf
d'r bók hat ze aajesjtraeche
mak lofe ze in de wei
sjnoeve wermde
duie de naas i taesje
nuisjierieg noa voor
wen ze sjwieje
kan me ze tselle
jód vuur 't sjloffe joa
um tse dreume
va sjöaf blöake
van engele zinge
de rouw van de naat
inne hiert
ing kriskaat
blöake – blaten
jraassjpiere – grassprieten
2016
wólke drieve
sjwanger va leëve
drupe i sjneivlokke
dwarrele, danse
ing dekke va
leëvensvräud
e jesjenk jewikkeld
i wermde va sjtrue
raest óp engelevluejel
oes vrauw, man
eëd jebore
mit zörrieg um
e himmels-jesjenk
e krislid klinkt
e kink is jebore
e detsembermeëdje
elisa
2011
’t sjmiest fienge sjnei
ing inkel vlok
sjmiltst óppen eëd
d’r jaad pratsj naas
i winkterrouw
óp d’r plai
sjtunt kröam
neus reuche
Glühwein sjwaamt
riefkuch broane
krislidjer klinke
’t maat vroeë
d’r duuster vilt i
lempjer luete óp
vuurpöt flakkere
vlokke dale neer
druege sjnei
bliet ligke
meersje kluur
mit Glühweindrupe
en klattere riefkóchvet
d’r jaad sjneiwies
i krisrouw
mit rozza knöp
va winkterroeëze
krisblui
2016
SJTRÜE
reklaamköp
keëke oes jieëvel
róffe va daacher
iech wil diech
neonlit lekt
diech e dwaalsjpoor
en de tsiet veëgt
va waas noa mieë
jinne huu
doe bis hinger e vanghek
neerjezatsd
óp durchweechte makkadam
zaks doe voet
en lands sjlieslieg
misjien
in ‘t sjtrüe
Aan een pleintje in een dorp ligt een kleine school. Midden op de speelplaats staat een grote kastanjeboom. Op hete dagen in de zomer zorgt hij voor heerlijke verkoeling. En in de herfst geeft de oude boom aan de kinderen kastanjes om mee te spelen. Nu zijn de goudgele bladeren met de wind meegevlogen. De takken voelen zich alleen. Ze dromen van de lente en houden de knoppen goed vast. De nieuwe juffrouw, Els, danst met de kleintjes rond de dikke stam. In de grote vakantie is ze met haar vriend in het kleinste huisje aan het plein komen wonen. De kinderen vinden het leuk om door de raampjes naar binnen te kijken. Ze zien de wonderlijkste dingen. De vriend van Els is poppenkastspeler en maakt de mooiste poppen. Van de boswachter krijgt hij dikke takken die na een stormwind in het bos op de grond liggen. Hij snijdt zijn verhalen in het hout. Feeën, trollen, heksen en elfen. Els maakt er de kleertjes bij. Samen geven ze de poppen kleur. Donkere voor de heksen en trollen. Lichte voor de elfen en feeën. Als de poppen klaar zijn, mogen de kinderen binnen komen. Dan spelen ze zolang tot het verhaal af is. Het huisje is een en al vrolijkheid. Voordat de kinderen naar huis gaan krijgen ze een glaasje fris met een koek erbij. Ze stormen naar buiten en rennen over het plein. In een hoek staan Mevrouw Kwetter en meneer Ernst. Meneer Ernst heeft een grote serre met zelf gekweekte cactussen. Mevrouw Kwetter woont tegenover hem. Ze heeft geen kinderen. Ze scheldt luid en de meneer schudt zijn hoofd. "Wat een lawaai. Dat past niet. Wat moet van die kinderen terecht komen! Dat nieuwe volk deugt niet. Ze bederven de kinderen van ons prachtige dorp!" Els heeft het allemaal gehoord. Ze wordt er niet kwaad om, eerder verdrietig. De bloemen achter de raampjes hebben haar meer te vertellen. Haar ogen stralen. Mevrouw Kwetter steekt snel het plein over. Thuis pakt ze de bezem, want er ligt nog een blaadje voor haar deur. Driftig veegt ze voor de zoveelste keer de stoep schoon. Het liefste zou ze het hele plein willen poetsen. Alles moet schoon. Alles moet weg. Ook de kinderen. Meneer Ernst zit achter zijn raam. Bang om een kreukeltje in z'n nette pak te krijgen zit hij rechtop in z'n stoel. De opengevouwen krant in zijn handen trilt een beetje. Met een strenge blik zoekt hij de vreselijkste nieuwtjes. Mevrouw Kwetter vraagt er iedere dag naar. Ze wordt er vrolijk van. Vooral als ze haar verhalen op het plein kan rondkwetteren.
De zon gaat steeds vroeger slapen en dekt zichzelf toe met een oranje-rode gloed. In het bloemenbakje voor het raam heeft Els witte kerstrozen geplant. Nu, vlak voor kerstmis gaan de knopjes open om de kerst te vieren. Het dorpsplein staat vol met kraampjes en kerstbomen. Er hangt een geur van chocola en oliebollen. De grote mensen merken niets van de kou. Ze drinken warme wijn en vertellen grapjes. Mevrouw Kwetter en meneer Ernst staan bij de grote kerststal midden op het plein. Ieder jaar worden zij gevraagd om Jozef en Maria te zijn, omdat zij zo keurig zijn. De herder staat met zijn hond en schapen naast de grote stal. Plotseling wordt hij aangesproken door een vreemd stel. De vrouw draagt een hoofddoek en de man vraagt aan de herder naar een slaapplaats. Mevrouw Kwetter hoort, dat de man vreemde woorden spreekt. Ze rent ernaar toe. "Wat moet
dat met dat vreemde volk," schreeuwt ze. "En die dikke buik?". "Ook nog kindjes!?". "En wij maar eten geven." "Ik haal de politie." In haar keurige mariakleren rent ze weg. De vriend van Els is voor zijn huisje de poppenkast aan het opbouwen. Hij heeft alles gehoord. Hij neemt de man en de vrouw mee naar binnen. "Kom, vlug!" Achter in de tuin zet hij ze in zijn bakfiets en fietst snel door het open tuinhek. Hij weet wel een plaatsje voor ze. Het is pikdonker, maar de poppenkastspeler kent de weg naar de boswachter op zijn duimpje. Iedere kuil, steen, struik en boom. De maan komt af en toe achter een wolk vandaan om een handje te helpen. De boswachter hoort ze aankomen. Hij is blij, dat hij mag helpen en schenkt het angstige paar de warmte van zijn huis. De vriend van Els fietst terug. Hij fluit een vrolijk deuntje. Thuis gaat hij in zijn poppenkast zitten. De kinderen uit de klas van Els spelen mee. Een agent komt dichterbij. Met in zijn hand het boekje, waarin alles staat wat Kwetter verteld heeft. Maar als de agent het vrolijke spel ziet, stopt hij het boekje in z'n zak. Van alle kanten komen de mensen dichterbij. Ze zien een verhaal van feeën en engelen, van bange mensen en gevaren. Maar aan het slot van de voorstelling dansen de kinderen uit de poppenkast. De mensen klappen. "U klapt luid, maar het verhaal is nog niet uit," roept de poppenkastspeler. "Het gaat verder, diep in het bos." "Mogen de kinderen mee?" "Natuurlijk," klonk het over het winterse plein. Els staat al klaar. Ze heeft de rugzak om. Hierin zitten de koeken, die ze 's middags nog gebakken heeft. De kinderen lopen in groepjes achter haar vriend aan. Als schapen achter hun herder. De stallantaarn in zijn hand wijst hun de weg door het donkere bos. Ze lopen dichtbij elkaar, want het is spannend en koud. Hun adem wordt één wolkje. De liedjes die ze zingen, drijven als engeltjes tussen de hoge bomen. Het bospaadje wordt gevuld met stralende sterren. De lachende stemmen dwarrelen als sneeuwvlokjes op de kale struiken. Van ver zien ze de lichtjes door de raampjes van het boswachterhuisje. Bij de kachel zitten de man en de vrouw. Haar handen rusten op haar buik. "Hij trappelt," glimlacht ze. "Het is kerstmis," zegt de boswachter. "Wat een sprookje!" De kinderen warmen zich bij het vuur en Els deelt koeken uit. Als de laatste kruimels van de monden geveegd zijn, staat ze op. "Zullen wij de mensen in het dorp gaan vertellen, dat er een kindje komt?", zegt de poppenkastspeler. "Een goed idee", zegt Els, "want zo kan iedereen de afloop horen van dat verhaal over engelen en mensen". De vrouw knoopt een doek om haar hoofd. Dicht tegen haar man loopt ze samen met de kinderen terug. In het dorp zwaaien ze naar Meneer Ernst en Mevrouw Kwetter in de kerststal. Zij wiegt een pop in haar armen. En hij staat er rechtop naast. Een straalkacheltje verwarmt de stal. De kinderen zingen een liedje: "Geef mij je hand." "Handen zijn geen vuisten," roept de boswachter. De handen van Kwetter en Ernst trillen. Onwennig steekt Jozef zijn hand aarzelend uit naar Maria. Intussen heeft de poppenkastspeler de deur van zijn huisje al geopend. "Kom binnen!" "Er is van alles genoeg: sterren, engelen, sneeuwvlokjes, warmte en vooral chocomel!" Ze geven elkaar de hand. Een heerlijk warme hand. "Zalig kerstmis!"
schreeuwen uit gevels
roepen van daken:
ik wil jou
neonlicht legt
jou een dwaalspoor
en de tijd dendert
van groei naar meer
geen halt
jij bent achter een vanghek
neergezet
op doorweekt asfalt
zak je weg
en landt tenslotte
misschien
in het stro
Ook dit jaar heb ik een kerstverhaal geschreven voor het 'Seniorenbledsje Kirchroa'. De titel is 'kristoepe'.
Bij gesproken verhaal staan ook kerstverhalen.
SJÖAF
sjöaf sjwese
in de zommerzon
èse ziech de vach
vuur d’r winkter
d’r ëezel tseecht
d’r wèg durch ’t veld
ónger beum
langs lü
noa de krib
in d’r sjtal
mit krismes
zint ze doa
kaod an duur
werm in de vach
vier kómme óch
in ózze jas
(laat u voorlezen!)
jesjiechte
bilder ónger sjtub
e joar lang i zölderjeróch
verbleeche i majer lit
jiepse vlekke
aafjesjtoeëse
wiese sjtuks-jer
sjuts va wirkeheng
bilder uvverleëve
dere lu oame óp
sjtunt in d'r sjoeës
van d'r sjtal
in 't sjtrue
de baarmodder
e kink jebore
jedijt i zieng jesjiechte
kloppe zeëge sjlefe
sjroeve neële
en da 't lit
dere sjnoeve
lu troane
va vräud
wirkeheng vauwe ziech
raeste in hön jesjiechte
bis 't nieëks joar
bloaze werm d'r sjtub
van de bilder mit
d'r oam van de jesjiechte
ing keëts brent
de vlam danst
ruiieg
de wik hat
ing sjwatse naas
de duur jeet óp
de vlam flakkert
sjrekt ziech
ing jesjiechte kunt eri
loester wat iech zaan
wat iech vroag
iech zuk rouw
iech zuk vrid
iech zuk leefde
keëts help miech
de duur jeet tsouw
de keëts brent
de vlam danst
i rouw
de wik sjnoeft
ziech de naas
nog e sjtuks-je
’t jeet diech jód
sjtèch ing keëts aa
e kink is jebore
moezziek
sjtimme klinke
klok
ding dong ding
sjoaf
bè bè bè
ëezel
ie aa ie
aos
boe boe boe
engele
hal lee loe
de hirte
fleut fleut fleut
mam en pap
vroeë zoeë vroeë
in ’t detsemberlit
is e kink jebore
en iech bin
oane wöad
en sjwieg
(laat u voorlezen!)
d’r lierer sjteet
bij de vinster
mit zieng lierlinge
ze kieke eroes
wiese kingervräud
waal nog naas
d’r jeróch va printe
de jedanke an
krissjtuksjer
de wermde van
jemuutliegheet
d’r haard
tsezame sjrieve
ze e jediech
de lierlinge d’r lierer
ze zieëne sjtilte
losse rouw wase
bluie vrid
aoste jeluk
2015
kerstcolumn in het Seniorenblad Kerkrade 2014
Kristoepe
Lit sjiengt óp 't bijveld van d'r foesbalverain. Foesballere sjpille i lang bókse óp kling jole. De mieëtste hant häosje aa en ing iesmutsj óp d'r kop. 't Is kaod. Ze losse sjpore noa in 't wiesbevrore jraas. In de kristsiet likt d'r competitie sjtil. Hu weëd nog jetraind. Noa de krisdaag kome ze werm bijenee. In de kantien zitse supportere rónk de duzje. Mit e lank jezich. Doa is krach uvver 't knientoepe. Jiddes joar weëd vuur de krismes um de kas tse sjpekke jetoept. D'r pries is inne knien. Dem krient ze van d'r Jiel. Deë sjlacht rónk de krismes e paar va zieng knieng. Inne jieët e an d'r supportersverain van d'r foesbalkloep. Die sjtunt jidder waech trui langs 't veld um de jonge van 't ieëtsjte bij tse sjtoa. Ze sjoebe, keëke, laache. Durch de waech treffe zie ziech in de kantien. Da weëd d'r wedsjtrijd nog ins noajesjpild. Jemindlieg mit vöal krach. Vuur d'r Ties is 't noeëts jód jenóg. Deë hat ummer jet tse rauwele. D'r Jiel keëkt d'rboave oes. Heë vingt dat ze de betste foesballere hant. Jinne sjpilt zoeë jód wie zie kluupje. Dizzen oavend jeet 't nit uvver foesballe, mar uvver 't knientoepe. 't Jeëve lu in d'r verain die vegetariesj zunt. Ze vinge dat me e deer nit darf sjlachte.
'Dat noeëts,' ruft d'r Jiel. 'Bij krismes huet inne frisj-jesjlachte knien.'
't Besjtuur wilt jinne krach in d'r verain. Ze sjtelle vuur um inne knien va tsoeker tse neëme. D'r Jiel sjpringt bauw oeseree.
'Va tsoeker? Inne knien jehuet zoer tse zieë!'
Ze kome nit droes. 't Besjtuur verbijt 't kristoepe. Wus junt de supportere eroes. An duur sjtunt ze nog effe bijenee.
'Die hant ze nit mieë näu. Ós 't knientoepe tse verbije. Mörjenoavend weëd hei jetoept. Vier kroefe ónger d'r droad durch. An de hingerzie van de kantien kome vier eri,' zeët d'r Sjarel.
Heë is d'r terreinkneët en hat alle sjlussele. Ze vinge 't e jód iedee. D'r Jiel is vroeë. 'Iech bring d'r knien mit.'
D'r Ties laacht ins. 'Is 't wal inne knien?'
D'r Jiel wil keëke, mar hilt ziech jraad i.
'Wat meens doe da wat 't is?'
D'r Ties deed inne sjrit noa hinge. 'Ing kats.'
Noen laache óch de angere. Alling d'r Jiel nit.
D'r oavend d'rnoa kruuft d'r inne noa d'r angere ónger d'r droad durch. Alle supportere zunt kome. D'r Sjarel hat de jardienge jód jesjlaose. Um nit tse vöal lit tse maache, brenne óp de duzje keëtse. D'r Jiel kunt mit ing doeës ónger d'r erm eri. Heë holt d'r knien droes.
'Noen kans te zieë dat 't inne richtieje knien is. Weë 'm wint, kan 'm zelver sjlachte.' Hel laache durft jinne. Ze zunt bang dat 't an duur tse hure is. Óch weëd jing moeziek jesjpild. Ze kalle jans sjtil. Fluustere bauw. Wen ze kloppe bij 't kate, dunt ze dat mit inne vinger. 't Is wirklieg kristoepe. Keëtselit en jinne krach. Zoeëjaar weëd nit jefoeteld. D'r Sjarel deë ziech wal ins jeer kate in de mauwe duit, deed dat dis joar nit. D'r oavend verleuft i vrid. D'r knien kruuft uvver jen eëd.
'Dat wuer jet vuur mie klingkink jeweë. Dat kroefet d'rhinger aa.,' zeët d'r Sjarel.
Vuur 't ieëtsjt wint d'r Ties 't kristoepe. Noen mós d'r Jiel laache. Heë jieët de doeës mit d'r knien an d'r Ties.
'Hei, noen kans te 'm zelver sjlachte.'
D'r Ties leuft mit de doeës i jen heng noa de duur. Da drieënt e ziech um en jeet noa d'r Sjarel.
'Hei vuur die klingkink.'
Heë jieët 'm de doeës mit d'r knien. Effe is 't sjtil in de kantien.
'Koom vier drinke ós nog ee,' zeët d'r Sjarel.
Da junt ze noa heem. De keëtse ópjebrankd. An duur fleut d'r Jiel 'Stille Nacht. '
E paar man fleute mit.
kerstcolumn in het Seniorenblad Kerkrade 2012
Engele-vluejele
Jet bleer vleie óp in d'r wink. 't Land is frisj jeplógd. De eëpel en de karoeëte zunt oes-jedoa. Leemknöa óp de veldwaeg. In d'r jeróch va leem lofe tswai manslu. Inne man zitst óp d'r fiets. Inne daag in 't noajoar sjpatsere ze noa 't kapelsje in 't veld. D'r Dris en d'r Ties lofe neëveree. D'r Karl viert óp d'r fiets e sjtuks-je vuur hön oes. Nit tse wied. Ze wille ziech hure. Hant ziech jans jet tse vertselle. Al joarelang. Ze kenne ziech va kingsaaf aa. Tsezame jónge ze noa jen sjoeël. Woeëte mitjlied van d'r Juungliengsverain. Zoeë bouwete zie mit de krismes inne jroeëse sjtal óp d'r kirchplai. Dat blove ze óch doeë wie d'r verain nit mieë besjtong. Doa woare tse winnieg mitjlieder. Mar zie blove d'r krissjtal bouwe. De drei vrung woeëte de Dreikönnegke jeneumd. Ze jónge zelver bilder d'rbij maache. Bij d'r Tries sjtong inne kieësjeboom in d'r jaad. Deë droog jing vruet mieë. Ze hant 'm umjehouwe. 't Hoots jesjtabeld in d'r sjtal van d'r Dris. Oes 't hoots jónge ze nui bilder sjnieë. Jiddes joar ee. Ze bedate zelver de name d'rbij. En die hole ze vuur ziech zelver.
'Vuural vuur de sjöaf hant vier name jenóg,' zaat d'r Karl laachend.
In al die joare is d'r krissjtal jewase en óch hön vräud. Vuur 't komend joar dinke ze noa uvver inne engel.
'Wat vuur inne mós dat zieë,' zeët d'r Ties.
D'r Dris bedinkt ziech effe. 'Vluejele, e wies kleed en joodjeël hoar.'
'Leve Dris zoeë zient ze allenäu oes. Iech meen 't jezich. Óp wem mós dat jelieche?'
'Ties, doa zunt vrauwlu jenóg die engele zunt.'
D'r Karl bliet sjtoa mit d'r fiets. Heë drieënt ziech um.
'Engele broeche nit ummer vrauwlu tse zieë. 't Kanne óch manslu zieë. In alle tsoate en in alle klure.'
Heë waad 't antwoad nit aaf. Zetst ziech aaf mit inne vós. Viert werm vuur hön oes. Joarelang hant ze mit ze dreie neëveree uvver de veldwaeg jelofe. Vuur d'r flauwekul óch wal ins hingeree. Laachend lofe in hönne sjrit. Mar de letste joare woeët 't lofe vuur d'r Karl lestiejer. Doch wille ze tsezame noa 't kapelsje blieve joa. 't Nui bild vuur d'r krissjtal besjpraeche. Doarum jeet d'r Karl noen óp d'r fiets mit.
Neëver 't kapelsje sjteet ing bank. Doa aese ze ziech ing bóttram. Drinke inne becher tieë. Raeste ziech oes. Vuurdat ze werm tseruk junt, sjtaeche ze ing keëts aa. Vuur alle engele.
D'r tserukwaech doert langer. D'r Karl hat muite mit 't rónktreëne van de pedale. Tsezame kome ze werm heem. Mörje junt ze bij d'r Dris e nui sjtuk kieësjehoots hoale um d'r engel oes tse sjnieë.
Ze treffe ziech in d'r sjtal bij d'r Dris. D'r Ties hat al flot e sjtuk i jen heng.
'Dat is e sjun sjtuk. Jód drueg.'
Wie ummer vingt d'r Ties aa mit sjnieë. Doanoa zal d'r Dris 't bild jlad sjoere. En tsem sjloes moalt d'r Karl 't bild.
'Iech kom sjtrak nog ins kieke. Iech jon e sjtuk fietse,' zeët heë.
D'r Dris en d'r Ties zitse neëveree. E heufje sjpieëne likt óp de wirkbank. De contoure van e engele-bild zunt tse zieë. De oavendzon sjient durch e kling vinster van d'r sjtal. In d'r ek brent inne hootskachel. De sjtalduur jeet óp. De vrauw van d'r Dris kunt eri.
'D'r Karl hant ze vónge. Óp de bank bij 't kapelsje. I-jesjloffe.'
In d'r sjtal is 't sjtil. Ing janse tsiet sjtil.
Da fluustert d'r Ties: 'Heë is noa d'r himmel jefietst.'
Rónk de krismes bouwe ze d'r sjtal. 't Letste bild wat ze dri zetse is inne könnik mit engelevluejele. Ónjelakt. Oes 't richtieje hoots jesjneie.
kerstcolumn in het Seniorenblad Kerkrade 2011
Danke
Óp d'r plai vuur de kirch sjtunt al jet lu. D'r Joep leuft an de hank va zieng oma Annie. Ze junt óch noa d'r kirchplai. Heë duit ziech teëje zieng oma aa.
''t Is kaod wa jong. Sjnei-kaod.'
'Wat is dat, oma, sjnei-kaod?'
'Wen 't kaod is en de loeët jries. Da zeët me dat.'
'Ao, wat sjun. Iech vräu miech oma.'
'Joa Joep, zicher mit de krismes vuur de duur.'
Óp d'r plai kómme ummer mieë lu. Ze jrusse ziech vrundlieg. 'Jóddemörje.'
'Weë zunt die lu allenäu, oma?'
'Dat zunt lu die in de kirch mithelpe.'
'Wat dunt die da?'
'Van al. De kirch poetse. Mit d'r telder rónk joa. Kaffieë zetse.'
'En de oma da?'
'De oma deed kóffer-poetse. Vuur de fesdaag weëd al wat kóffer is jepoetst. Kandelare, kruutser.'
'Mósse die sjun zieë vuur 't fes?'
'Joa, Joep, jenauw wie vier sjun wille zieë vuur 't fes.'
Ing bus kunt kótterbij. Ze tuut. E paar lu róffe. 'Doa kunt de bus.'
D'r Joep sjpringt an de hank van de oma. Ee vuur ee sjtieje de lü i. De bus bringt hön noa d'r krismaat i Kölle. Dat krient ze jesjenkt van de kirch.
'Is 't kaod,' zeët d'r chauffeur, 'iech zien roeë naze?'
Inne van de manslü deë mit d'r telder rónk jeet laacht.
'Waad mar bis sjtrak, wen vier werm tseruk junt. Da ziet uur pas roeë naze.'
D'r chauffeur laacht óch. 'Joa van d'r Glühwein.'
In de bus is 't jemuutlieg werm. De lü vertselle ziech jet. D'r chauffeur drieënt krismoeziek. Wen ze i Kölle aakome, krient ze ieëtsj in e restaurant tsoep mit bruedjer. Da sjtreume ze oes uvver d'r krismaat. D'r Joep kiekt ziech de oge oes. Zoeëvöal sjtere, engele, lü. De oma trakteert hem óp riefkuchs-jer. En jans jroeës weëde zieng oge wen heë inne appel jetsopt i roeë tsoekerwasser kriet. Al kiekend en sjnuutsend jeet d'r daag verbij. De oma jeld nog jet sjtere vuur in d'r krisboom. En vuur d'r opa e paar wem zökke. D'r Joep kriet inne pyjama mit rendere dróp. Doa is heë vroeë mit. Bij inne kroam sjteet inne engel deë mit d'r kop wagkelt. D'r Joep bliet sjtoa. De oma jieët 'm inne euro. 'Don mar dri. 't Is vuur de erm kinger in Afrika.'
D'r engel knikt mit d'r kop. 'Danke.'
'Jevelles, engel,' laacht d'r Joep.
Ze lofe tseruk noa de bus. De oma hat de taesj vol. Lanksaam aa weëd 't duuster. 't Vingt aa tse sjneie.
'Oma Annie, 't sjneit,' ruft d'r Joep.
'Nog e kris-jesjenk,' zeët de oma.
Uvver d'r tserukweëg deed de bus ins ezoeë lang. 't Valle dikke vlokke. In de bus is 't loestieg. De manslü van d'r telder hant vöal sjpas.
'Kiek oma, ze hant rendeer-oere óp d'r kop.'
'En ing roeë naas,' zeët de oma jelui.
Wen ze oessjtieje likt e dik pak sjnei. Mit muite lofe d'r Joep en de oma durch d'r hoeëge sjnei. Inne man sjupt sjnei. Heë is nit mieë zoeë jónk. D'r Joep bliet sjtoa. Heë hulpt d'r man. Mit inne bessem keert heë d'r sjtoep.
'Zoeë jeet 't flotter,' zeët d'r man.
Heë wil d'r Joep jet jeëve. D'r Joep sjokkelt mit d'r kop. 'Nè, danke. ’t Is jód ezoeë. Jevelles.' Tsezame mit de oma leuft heë wieër.
'Dat deeste vuur nüks, wa oma. Doa kan iech doch nit jet vuur vroage.'
De oma keurt hem uvver d'r kop. 'Zieëlieje krismes. Mienne engel.'
’t Letste teks-je van d’r krisboom wurpt ’t in d’r jreune bak. D’r dreide krisdaag vingt het d’r richtieje daag um d’r krisboom aaf tse brèche. ’t Hat jenóg d’rva. Al dat kris-jedeuns. Ejentlieg hingt ’t hem d’r haos oes. D’r janse krisprul wil ’t in d’r jrieze bak werpe. Nit zoeë mar voetwerpe, mar voetpratsje.
Het vingt ’t um óp tse sjisse.
Durch dat letste kunt het óp de jedanke um d’r kriskietsj jraad wie sjissjieve in ing sjisboed óp d’r dusj oes tse kroame. ’t Ieëtsjte lekt het inne krisbal óp d’r dusj. De angere böl blieve in de doeze. Angesj bliet tse winnieg plaatsj uvver vuur d’r res van d’r prul. Mar inne intsieje bol, dat is tse winnieg bol. Tswai böl is e ‘scrotum’ of ing brós vol. Het lekt nog inne bol d’rneëver. Da kunt d’r piek. Inne ópjebloaze krisman à la coca-cola-reklaam. Zilverjekluurde dennekejele. Jebrónsde eechens. Inne nakse engel mit lingedóch, woa de wöad In Excelsius Deo jeknoeveld sjtunt óp ’t krüts tusje de bee. D’r bekankde dom kiekkende jekastreerde sjtier. D’r jiechende eëzel.
Noen kunt ’t an d’r rank van d’r dusj. Doa is nog plaatsj vuur e paar sjöaf. Wie inne blits sjuust ing jedanke an de middelbare sjoeëltsiet durch d’r kop. ’t Moeët ing kris-jedanke óp ’t bord sjrieve. In ing van de zinne koam ’t woad ‘kudde’ an d’r sjloes van d’r rejel. Het zatst ’t sjtreefje um aaf tse kutte tusje de sjtwai lettere ‘d’ en drieënet ziech laachens um noa de angere in de klas. Wieër is ’t nit kómme. De res van d’r krismiddieg hat ’t in de kauw óp d’r jank durchbraad.
Tswai sjaöf zetst ’t neer. In de nieëkste rij óp d’r dusj kómme óch tswai sjaöf. Dat deed ’t mit inne sjtille laach. ’t Kriet sjpas dri. ’t Is jraad of ’t allenäu winniejer sjlim weëd. D’r hoemoor verklingt de ónnüezele wiechtiegheet van ’t jesjwolle krisvermaach. Vol hat ’t de roeës jetróffe. Went ’t d’r voorbak neerzetst, vingt ’t aa tse tswiefele. ’t Kink likt óp d’r kop in de krib. ’t Sjteet óp en jeet noa ’t sjloftsimmer. Doa deet ’t ziech zie feskleed aa. In de kuche sjud ’t ziech e jlaas wien i en jeet an d’rdusj zitse. ’t Sjtaart ing tsiet lang noa zienne kristsóg midde óp d’r dusj. Da entsjlist het ziech um jet tse doeë wat ’t al lang nit mieë jedoa hat, ing kriskaat sjrieve. Mit jroeëse tseerlettere sjrieft ’t midde óp e blanko bledje: ‘iech dink an diech’. Da wurpt ’t d’r krispul voet. ’t Versjwient vuur ummer in d’r jrieze bak. Alling d’r kristsóg nit. Dem zetst ’t óp ’t öavesjte bret van de moerkas. Bis ’t nieëks joar.
Went ’t krisfes werm oesbrikt, sjteet d’r tsóg midde óp d’r dusj. D’rneëver ligke e paar sjtabele kriskate. Jidder wèch van ’t aafjelofe joar hat ’t ing kaat jesjrève, ‘iech dink an diech’. Midden in d’r detsember zunt ze óp de pos jejange.
Zieng eje brivvebus bliet jraad wie de angere krisfeste leëg. Mar óp de krisdaag van dis joar kliengelt d’r auwe telefoon roeëjluiend.
Roeëjluiende krisklanke.
En het zitst in zie feskleed vuur d’r dusj mit brennende keëtse.
’t Kriskink likt mit jesjpreide erm óp d’r ruk in de krib.
Óp d’r lingedóch van d’r engel sjteet mit tseerlettere óp de plaatsj van In Excelsius Deo jesjrève, ‘iech dink an diech’.
kerstcolumn in het Seniorenblad Kerkrade 2010
KRISROEËS
Jiddes joar sjteet mit krismes ing krisroeës in de kirch. Wiesbluiend óp de trappe vuur d'r altoar. Derneëver sjteet ing dikke keëts. 't Is ummer dezelfde blom. Oes d'r jaad van d'r Chris. Heë hat ze van zieng oma. Die braat de krisroeës óp Hillieje-oavend noa de kirch. D'r Chris is doamit wieër jejange. Vuur de lü oes de faar is 't zoeë bekankd. Ze wisse nit besser, dan dat de wiesse blomme in de kris-tsiet ing plaatsj hant óp de trappe. Óp Hillieje-oavend jraaft heë ze oes. De plants sjteet neëver inne jroeëse sjtroech hinge in d'r jaad. Doa is vöal sjatte. Dat hat ze jeer. Mit de jraafsjup sjtikt heë ze vuurzichtieg oes. Da in de sjoepkaar. Sjtoots viert heë de kaar noa jen kirch. 't Rad piept.
'Doe móts dat dink ins sjmiere,' zeët d'r kuster jemindlieg.
'Nè, loester mar ins jód. Dat rad piept e krislidje.'
Óp de trappe hat d'r kuster inne plantsebak veëdieg jezatsd.
In d'r detsembermond hat e klingkink van d'r Chris verjoardaag. Óp deë daag maat d'r Chris ing foto van 'm neëver de krisroeës.
'Doe bis mie rüës-je,' zeët hee en kniepst. 't Klingkink laacht.
Durch de joare ziet me 't klingkink wase. 't Weëd ing roeës. De plants weëd klinger. Bis me de plants tse kling vingt vuur in de kirch. In 't jesjef weëd ing jroeëse krisroeës jejole. Vuur 't ieëtsjt bliet de krisroeës bij d'r Chris in d'r jaad. Heë is enttäusjt. Deë oavend jeet heë nit noa jen kirch. Heem zitst heë hinger de vinster en kiekt eroes. Ing keëts in ing lüet brent neëver de krisroeës.
'Mieng roeës,' flüstert heë.
Óp de kas sjteet ing foto van zie klingkink neëver de krisroeës.
D'r kuster plantst noa de krismes de roeës oes de kirch bij ziech in d'r jaad.
Óch de nieëkste krismes sjteet de lüet bij d'r Chris in d'r jaad.
In de kirch waad d'r bak óp de jroeëse plants mit de wiesse blomme. Mar wen d'r kuster ze oes wil jrave, ziet heë, dat de plants plekt en aavrèse is durch de luus. Zoeëjet kan nit óp de trappe sjtoa. Doa is mar ing lüezóng. D'r Chris. Mit vöal muite sjelt d'r kuster bij d'r Chris an 't hoes. D’r Chris deed óp. Zoeë wie d'r kuster d'r mónk ópdeed um jet tse zage, zeët d'r Chris: 'Mieng roeës.'
Heë maat lanksaam de duur tsouw. Mit leëg heng jeet d'r kuster tseruk noa de kirch. Zoeë wie ummer vingt de mès aa mit 't Stille Nacht. In keëtselit bejrust d'r pastoer de lü in de kirch. Heë wiest noa de trappe.
'De hierte koame ummer hingenaa. Mar in d'r krissjtal woare ze nommer ee. Iech hof dat de krisroeës, die verbórje neëver inne sjtroech sjteet, óch wie vruier nommer ee weëd.'
Va hinge oes de kirch hüet me jet piepe. Vanoes d'r duurster kunt ing sjoepkaar noa vure. D'r Chris bringt de krisroeës.
De kaar sjteet mit de plants bij de trappe. D'r Chris leuft d'r midde-jank eraaf. In de letste bank vingt heë nog ing plaatsj. Inne hiert mit pratsj an de sjong
'Mieng roeës,' flüstert d'r Chris.
Het laatste takje van de kerstboom stopt ze in de groene bak. De derde kerstdag vindt ze er de geschikte dag voor om de kerstboom af te breken. Ze heeft er genoeg van. Al dat kerstgedoe. Eigenlijk is ze het behoorlijk zat. De hele kersttroep wil ze in de grijze bak stoppen. Niet zo maar weggooien, maar op sodemieteren. Ze vindt het op om te schieten. Dat laatste brengt haar op het idee om de kerstkitsch net als de doelwitten in een schiettent op de tafel uit te stallen. Als eerste legt ze een kerstbal op tafel. De andere blijven in de dozen. Anders blijft er te weinig plaats over voor de overige prullaria. Maar een enkele bal daar is nauwelijks een bal aan. Ze legt er nog een naast. Dan komt de piek. Een opgeblazen kerstman à la cocacola-reklame. Zilvergekleurde dennekegel. Gebronsde eikels. Een naakte engel met lendendoek, waar de woorden Excelsius Deo gedrapeerd staan op de onzijdige schaamstreek. De spreekwoordelijk dom kijkende gecastreerde koe. Het hijgende ezeltje.
Nu komt ze aan de rand van de tafel. Er is nog plaats voor een paar schapen. Als een flits schiet een herinnering aan haar middelbare schooltijd door het hoofd. Ze moest een kerstgedachte op het bord schrijven. In een van de zinnen kwam het woord kudde aan het einde van de regel. Ze korte het tussen de twee letters d af en draaide zich triomfantelijk om naar haar klasgenoten. Verder is ze niet gekomen. De rest van de kerstmiddag heeft ze in de kou van de gang doorgebracht.
Twee schapen zet ze neer. In de volgende rij op de tafel komen ook twee schapen. Dit doet ze met een glimlach. Ze krijgt er schik in. Het is net alsof het allemaal minder erg wordt. De humor relativeert de onnozele zwaarwichtigheid van het bombastische kerstvermaak. Vol heeft ze de roos getroffen. Als ze de voerbak neer zet, komt bij haar een aarzeling. Het kind ligt op de kop in de kribbe. Ze staat op en gaat naar de slaapkamer. Daar trekt ze haar feestjurk aan. In de keuken schenkt ze een glas wijn in en gaat voor de tafel zitten. Ze staart een tijd lang naar haar kerststoet midden op de tafel. Dan besluit ze om iets te doen wat ze al lang niet meer gedaan heeft, een kerstkaart schrijven. Met grote sierletters schrijft ze midden op een blanco blaadje: ‘ik denk aan jou’. Dan gooit ze de kerstspullen weg. Ze verdwijnen voor altijd in de grijze bak. Behalve de kerststoet. Die zet ze op de bovenste plank van de rommelkast. Tot het volgende jaar.
Wanneer het kersfeest weer losbarst, staat de stoet midden op tafel. Er naast liggen stapeltjes kerstkaarten. Iedere week van het afgelopen jaar heeft ze een kaart geschreven, ik denk aan jou. Midden in december gaan ze op de post.
Haar eigen brievenbus blijft net als andere kerstfeesten leeg. Maar tijdens de kerstdagen van dat jaar rinkelt haar nostalgische telefoon roodgloeiend. Rinkelt roodgloeiende kerstklanken. En zij zit in haar feestjurk voor de tafel met brandende kaarsen. Het kerstkind ligt met gespreide armen op de rug in de kribbe. Op de lendendoek van de engel staat met sierletters op de plaats van Excelcius Deo geschreven ‘ik denk aan jou’.