Deel XVII

Kuchs-jer

De kinger hant van d’r meester reefjer papier kraeje. In versjillende klure. Vunnef sjtuks-jer ligke reët neëveree vuur hön óp ’t dus-je. Doa flieëte ze anger reefjer d’rtusje durch. Zoeë liere ze wat flieëte is. Wen ze veëdieg zunt, plekt d’r meester ze óp e jroeës sjtuk kartong.
‘Dat is ós krisdekke,’ zeët e.
D’r Rob sjnórkt ins.
‘Iech jon sjloffe.’
De kinger laache. Ze dunt hem noa. Óch d’r meester.
‘Versjlof diech mar nit Rob. Angesj kuns te tse sjpieë.’
‘Woavuur, meester?’
‘Um de dreide keëts aa tse maache.’
‘Darf iech dat doeë?’  
‘Doa jon iech noen jans hel uvver noadinke.’
‘Meester.’
’t Sara sjtikt d’r vinger óp.
‘Zaan mar Sara.’
‘Mieng oma kunt óch va wied voet.’
‘Joa Sara? Wils te doa jet uvver vertselle? Zets diech mar óp de troeën.’
’t Sara waad effe.
‘Vier wille dat jeer hure va diech.’
Sjpassieg jeet ’t noa de troeën.
‘Mieng oma woeënt i Turkije. En ze kunt mit de krismes noa ós. Vier viere ummer ’t tsoekerfes. Mar hant óch inne krisboom. Dat wil de oma ins jeer zieë.’
‘Dat zal e sjun fes zieë.’
‘Kan ze óch jód flieëte,’ vroagt ’t Vesper.  
‘Dat wees iech nit. Ze kan wal lekkere kuchs-jer bakke.’
’t Vesper jeet mit de tsong langs de lippe.
‘Mmm.’
D’r meester leuft noa de landkaat an de moer.
‘Kiek hei likt Turkije en doa Syrië van d’r pap van d’r Abdoel. Dat is wied voet. Mar wen vier e lidje druvver zinge, kunt ’t jans kótbij.’
D’r meester pakt de jietaar.
‘En Rob, weë maat hu de dreide keëts aa?’
D’r Rob wiest noa de troeën.
‘’t Sara.’
D’r meester jeet mit de vingere langs de sjnoare. E nui sjtuk van ’t krismeersje.  
 
Sara’s oma woeënt wied voet
krismes viere kan ze nit
viere doa waal tsoekerfes
dis joar viert ze mit ós mit
um d’r krisboom hei tse zieë
bliet ing waech misjien nog mieë

kuchs-jer bakt ze jeer vuur ós
deeg rozienge óngeree
broen jebakke sjmaache jód
doarum is dis tsiet zoeë sjun
zoeë sjun, zoeë sjun, zoeë sjun vol kris-jebek