Deel XXVI   

Bekker

Hu is d’r daag van de dreide keëts. Krismes kunt kótterbij. De kinger hant sjtere jemaad. D’r meester sjteet óp ing ledder. Heë hingt ze an d’r plavong.
‘Kiek, noen weëd ós klas inne sjterehimmel.’
D’r Patrick sjpreit de erm. Heë deed jraad of e vluut.
‘Da zunt vier engele, meester.’
D’r meester laacht. Heë hingt nog inne sjteer óp. Noen is va jidder kink d’r sjteer ópjehange. De ledder zetst e teëje de moer.
‘En wat dunt engele?’
’t Angela sjtikt d’r vinger óp.
‘Zinge.’
‘En jesjenker bringe,’ zeët ’t Dana.
‘Ao joa,’ ruft d’r Patrick, ‘noen wees iech wat. Da kanne de engele broeëd noa de erm kinger bringe.’
D’r meester klatsjt i jen heng.
‘Wat e jód iedee Patrick.’
D’r Patrick deed werm inne engel noa.
‘Joa meester. Mósse vier engele weëde, kanne vier ’t bringe.’
’t Sietske sjtelt ziech reët.
‘Mar wie kome vier an broeëd?’
‘Sietske losse vier doa ins uvver noadinke. Dizze middieg zalle vier ’t wal zieë. Vier junt noen noa heem. Bis sjtrak.’
’t Middiegs sjteet d’r meester bij de sjoeëlpoats.
‘Kinger vier junt nog nit eri.’
‘Weëd de dreide keëts nit aajesjtaoche,’ vroagt d’r Dennis.
‘Joawaal, mar vier junt ieëtsjt ins kieke wie broeëd jemaad weëd. Woa junt vier noen hin?’
De kinger laache en róffe i koer: ‘Noa d’r bekker!’
D’r winkel van d’r bekker likt ing sjtroas wieër neëver de sjoeël. Sjpassieg junt ze d’rhin. Ze darve bij d’r bekker hinger ’t jesjef kome. In de bekkerij. Doa zient ze wie d’r bekker va meël deeg maat. Dat jeet in d’r oaven. Wen ’t jód broen is, holt d’r bekker ’t mit inne lange kuul werm oes d’r oaven. ’t Ruucht herlieg.
‘Meneer bekker’, zeët d’r Patrick, ‘vier wille broeëd noa erm kinger sjikke. Jeet dat?’
‘Miene leve jong, dat is lestieg. En wen ’t wiedvoet is, doert ’t vöal tse lang. ’t Broeëd kan me da nit mieë aese.’
De kinger sjwieje. D’r Patrick is entäusjd.
‘Wuer iech mar inne engel.’
D’r meester lekt ‘m ing hank óp d’r kop.
‘Koom vier junt werm noa de klas. De dreide keëts aasjtaeche. Misjien dat vier jet vinge um die kinger doch tse helpe.’
Ze junt werm noa de sjoeël. D’r bekker winkt ze noa. ’t Sietske leuft neëver d’r meester.
‘Meester, wen ‘t broeëd tse lang óngerweëgs is, zouwe vier dan wal ‘t meël kanne sjikke?’
‘Mar Sietske, doa hauw iech nog jaaroes nit aajedaad.’
In de klas jeet d’r meester  bij d’r adventskrans sjtoa.
‘Kinger, de dreide keëts darf ’t Sietske aasjtaeche. Umdat ’t e jód iedee hat.’
Heë vertselt de kinger d’r vuursjlaag van ’t Sietske um ’t meël tse sjikke. De kinger klatsje i jen heng. Went ’t Sietske de drei keëtse aasjtikt, is ’t sjtil.
‘Nieëkste waech junt vier wal ins kieke, wie vier dat kanne doeë mit ’t meël. De veerde keëts zal ós besjtimd helpe.’
D’r meester pakt de jietaar. E nui sjtuks-je vuur ’t krislidje.
 

noa d’r bekker junt vier noen
wie me broeëd bakt zient vier doa
doavuur broecht me jans vöal meël
dat weëd deeg in inne knoa
jeet da in d’r oaven hees
wisse vier noen jans besjeed

wie ós broeëd zie kluursje kriet
broen en herlieg lekker ruucht
dat vier dele junt ‘t meël
doarum is dis tsiet zoeë sjun
zoeë sjun, zoeë sjun, zoeë sjun vol krismesmeël