De zon sjiengt al jans jet daag. ’t Is zoeëjaar richtieg werm. En dat in d’r herfs. D’r opa hat al die tsiet jód in d’r jaad kanne wirke. D’r jaad ziet noen ópjeruumd oes. De bleer jekeerd. De neus jeraafd. Dizze middieg kunt ’t Esmée óp bezuk. ’t Sjteersje van d’r opa. Óp woensdiegmiddieg broecht ’t nit noa jen sjoeël. An inne dikke tak van d’r noosboom hingt ing sjokkel. E breed bret an tswai koade. D’r opa hat de koade jraad jód vas-jemaad. Doa klinkt de sjtim van ’t Esmée.
‘Opa!’
‘Sjteersje,’ ruft d’r opa.
De heng sjtaeche boave ’t pöats-je oes. De mam sjteet laachend hinger ‘m. D’r opa huft ’t Esmée uvver ‘t pöats-je hin. Vuur de mam deed e de sjuuf an zie. Zoeë kan ze óch eri. ’t Pöats-je piept jet
‘Has te ’t jehoeëd, Sjteersje. In ‘t pöats-je zitst moeziek.’
“t Esmée maat ‘t pöats-je werm óp en tsouw. ’t Piepe is jód tse hure.
‘’t Liecht wal e lidje,’zeët d’r opa.
‘Wat vuur lidje da, opa?’
‘Doa weëd an de poats jeklopd. Hel jeklopd. Häusj jeklopd.’
Dat lidje hant vier al óppen sjoeël jelierd. De juffrauw zeët, binnekóts kunt d’r Tsinterkloas. Opa vier zinge waal nit poats, vier zinge duur. Doa weëd an de duur jeklopd. Hel jeklopd. Häusj je-klopd.’
‘Doa has reët Sjteersje. Mar hei in d’r jaad hant vier jing duur. Hei hant vier ing poats. D’r Piet kunt hei bij miech durch de poats.’
‘Ao, da kanne vier hem hure, went e ’t pöats-je opmaat.’
’t Esmée maat ’t pöats-je werm ins óp en tsouw.
‘Iech jeleuf nit, dat d’r Piet dat jeer hat. E pöatsje dat piept. Doa weëde lu wakker va.’
‘Bliet ’t pöats-je da óp sjtoa?’
‘Nae Sjteersje. Iech zal ’t pöats-je sjmiere.’
‘Sjmiere? Wat is dat opa?’
‘Iech don jet öal an ’t pöats-je. ‘t Piepe huets te da nit mieë.’
‘Iech jon,’ zeët de mam. ‘Sjtrak kom iech diech werm hoale.’
Ze jieët ’t Esmée inne knoevel. Ze winke noa ee. De mam fietst voet. D’r opa zetst ’t Esmée óp de sjokkel. ’t Hilt ziech jód an de koade vas. De bee junt óp en neer. D’r opa hulpt ’m jet. Heë duit teëje ’t plenks-je. Zoeë jeet ’t Esmeé hin en heer. ’t Zingt ’t lidje nog ins: ‘Doa weëd an de duur jeklopd.’ D’r opa jeet noa d’r sjtal. Heë holt e pötje um ’t pöats-je tse sjmiere. ’t Esmeé lieët ziech oes-sjokkele. D’r opa huft ’t pöats-je jet umhoeëg. Heë sjprietst drupe langs de pinne óp de moer. ’t Pöats-je duit e óp en neer. ’t Piepe is nit mieë tse hure.
‘E paar drupe is jenóg,’ zeët e.
’t Esmée zitst nog óp de sjokkel. ’t Hilt ing hank óp d’r kop.
‘Bij miech zunt óch drupe.’
‘Koom jouw Sjteersje, ’t vingt aa tse reëne.’
Flot huft heë ’t Esmée van de sjokkel.
‘Hod doe mar ’t pötje vas.’
Heë maat de koade van de sjokkel los. De sjokkel en ’t pötje bringe ze noa d’r sjtal. Noen eri. Noa ’t tsimmer. Ze zunt jraad óp tsiet. Ing jroeëse sjoel reën kunt eraaf. Tsezame kieke ze eroes. D’r reën tiekt teëje de vinster. D’r opa vingt aa tse zinge.
‘Huet weë klopt doa kinger. Huet weë tiekt doa ruiieg teëje de roet.’
‘Dat lidje ken iech nit opa.”
‘Waad Sjteersje. Iech zal ’t diech liere.’
Heë pakt de jietaar van de moer. Ze zetse ziech an d’r dusj. E paar moal sjpilt en zingt heë ’t lidje. ’t Esmée kan al jet wöad mitzinge. An duur rent ’t nog ummer. Óp d’r dusj lekt d’r opa kluurpotlued en papier.
‘Ing tseechnoeng vuur d’r Tsint en d’r Piet,’ruft e.
‘Joa,’ laacht ’t Esmée, ‘d’r Tsinterkloas kunt óp bezuk.’
D’r opa zingt nog jet Tsinterkloaslidjer. ’t Esmée tseechent. Inne Piet bij ‘t pöats-je. Heë klumt druvverhin. D’r opa laacht ins.
‘Joa Sjteersje, zoeë piept ’t pöats-je óch nit.’
