‘Opa, ’t wingt mar e bis-je.’
Heë maat de hingerduur van ’t hoes óp.
‘Koom mar flot eri. D’r winkvoeëjel is an ’t wade hinge de vinster.’
‘Kiek pap, doa is ózze winkvoeëjel,’ zeët ‘t Esmée.
D’r pap klatsjt i jen heng.
‘Wat sjun. Deë zal sjtroale in de loeët.’
In ’t tsimmer pakt de mam d’r winkvoeëjel vuurzichtieg vas.
‘Kiek, iech zien inne sjteer.’
‘Joa, dem han iech jister d’rbij jeplekd. Dat is mie Sjteersje.’
D’r opa kiekt ’t Esmée aa. Dat sjtroalt. Mit zie janse jezich.
Óp d’r dusj hat d’r opa papier jelaad mit kluurpotloeëde.
‘Zalle vier ing tseechnoeng maache mit ós name dróp?’
‘En da opa?’
‘Die sjikke vier mit d’r winkvoeëjel eróp.’
‘Wie da?’
‘Dat zals te wal zieë.’
Ze dunt ziech d’r jas oes en zetse ziech an d’r dusj.
’t Esmeé vingt aa. Tsezame mit de mam. Ze tseechene d’r Tsinterkloas óp zie peëd. D’r pap kraacht óngertusje jet neus. Die ligke in ing sjoal óp de kas. Heë deelt ze oes. Wen de tseechnoeng veëdieg is, sjrieft jidderinne ziene naam dróp. ’t Esmeé sjrieft óp e kling sjtuks-je papier nog jet. En duit dat i jen taesj. Ze dunt ziech allenäu d’r jas aa. Noen junt ze eroes. De mam nimt de tseechnoeng mit. D’r opa en ’t Esmeé drage d’r winkvoeëjel. Óp ’t veld hinger ’t hoes haode ze ‘m in de loeët. D’r pap rolt de kaod aaf. Heë ruft: ‘Ja!’ Ze losse ‘m los. D’r pap vingt aa tse sjneure. D’r winkvoeëjel sjtiegt óp. D’r pap lieët nog mieë kaod aaf. Ummer hoeëjer sjtiegt d’r voeëjel. ’t Esmée danst an de hank van de mam.
‘Dag winkvoeëjel!’
‘Noen, Sjteersje, kunt ’t moment vuur de tseechnoeng.’
De mam jieët d’r opa de tseechnoeng. Heë hat ing sjier mitjenoame. Vuurzichtieg sjniet e e kling rits-je in ’t papier. Da sjuuft e de tseechnoeng uvver de koad. In d’r wink jeet ze lanksaam eróp.
‘Kiek, ze jeet noa diech Sjteërsje. Doa boave hoeëg in de loeët.’
’t Winkt nit hel. Doch d’r pap hilt de koad jód vas. Angesj zouw d’r voeëjel kanne voetvleije. En dat wille ze nit. ’t Sjteersje holt ’t sjtuks-je papier oes zieng taesj.
‘Opa, darf iech de sjier han?’
Heë jieët ‘m de sjier. Het sjniet dri en sjuuft óch zie brifje uvver de koad. Dat jeet hinger de tseechnoeng aa. ’t Aimeé winkt.
‘Dag oma,’ fluustert ‘t.
Ze winke allenäu. D’r opa jieët ‘m inne knoevel.
‘Mie Sjteersje.’
D’r wink wurpt ziech jet óp. D’r pap rolt de kaod óp. D’r winkvoeëjel kunt eraaf. De tseechnoeng en ’t brifje zunt voeetjewingd.
‘Die woeëne noen in d’r wink. Bij de oma,’ zeët d’r opa.
Ze junt tseruk noa zie hoes. D’r winkvoeëjel hingt werm bij de vinster. Óp d’r dusj sjteet werme sjokkelademilch en printe. D’r opa pakt de jietaar. ’t Ieëtsjte lidje wat ze zinge is: ‘Huur d’r wink wingt.’
