HUDJE

    Ing vasteloavends-jesjiechte i zes dele

    DEEL Vunnef

    (laat u voorlezen!)

’t Biela hat ’t peks-je noen jans oes-jepakt.
‘Kiek ins wat dri zitst.’
‘Waad Biela,‘ ruft d’r Kep.
Heë kiekt d’r Sjaak aa.
‘Kiek doe de anger zie oes.’
‘Iech wees doch wat dri zitst,’ laacht d’r Sjaak.
‘Vasteloavendsprul,’ zeët ’t Biela.
‘ Vasteloavendsprul,’ zeët d’r Sjaak ‘m noa. ‘Zies te noen, dat iech ’t wees.’
‘Maach dat-s te voet kuns,’ jromt d’r Kep.
‘Iech jon al. Doe kries werm jet va hónk i.’
D’r Sjaak maat ziech voet. D’r Kep kiekt óch in de doeës. Heë ziet ing kaat dri ligke. Ieëtsjt leës te de kaat vuur ziechzelver. Da helóp.
‘Vier kóme noa d’r fesoavend. Hei alvas jet um i sjtiemoeng tse kome.De jrus en alaaf van de Juupjer.’
“t Biela leëst uvver de sjouwer van d’r Kep mit.
‘De Juupjer. Kens te die?’
‘Nae, iech jon wal ins kieke.’
’t Biela pakt e hudje oes de doeës.
‘Zets diech dat óp d’r kop.’
‘Nae, doa is ’t noen tse vrug vuur.’
‘Tse vrug vuur. Doe wils miech waal kleuntjer óp de vinsterbank losse zetse.’
‘De vinsterbank is jet angesj wie d’r fiets.’’t Biela sjud mit d’r kop.
‘Iech han miech inne komiesje keel in d’r nak jehouwe.’
‘Da koom hei mit dat hudje. Iech dui ’t miech ónger d’r jas.’
D’r Kep sjneurt eroes en sjnapt ziech d’r fiets. Heë viert de sjtroas eraaf. Noa d’r veldwaeg. Doa lofe wal jekke rónk, mar dat maat nuuks oes. Trouwens wat wils te angesj mit de vasteloavend. Went-s te urjens  de Juupjer  vings da is ’t besjtimd doa. Heë fietst durch de drieën in d’r veldwaeg. En heë hat pries. D’r man van ’t skateboard en d’r hónk kunt kótterbij. Deë leuft noen hingesjtevure. D’r honk sjteet hingesjtevure óp ’t skateboard. D’r Kep bliet sjtoa en waad bis d’r man langs ‘m leuft.
‘Hingesjtevure?’
D’r man bliet óch sjtoa.
‘’t Drieënt ziech.’
‘ Wat drieënt ziech?’
‘De welt.’
‘Dat wees iech óch.
’ Wat vroags te ’t da?’
‘Umdat iech e sjlaag in ’t kóffer han.’
‘Da sjrief ’t óp.’
‘Woa óp?’
‘Óp diene hód.’
D’r Sjaak wees nit wat e huet. Heë waad effe en jeet da mit ing hank in d’r jas. Lanksaam holt e ’t hudje droes. Hem feële nog ummer de wöad. Wie kan deë man dat wisse? E hudje i ziene jas. Heë zetst ’t óp d’r kop. De vrauw mit de sjoepkar kunt verbij. De end zitst nog ummer dri. Mit ’t hudje óp d’r kop kan d’r Kep werm kalle.
‘Kan inne van uuch miech zage woa iech de Juupjer ving? Ao nae, los ’t mar zieë. Iech wees ’t al. Doa hinge bij die…’
‘De kouw is óp vakans,’ ruft d’r man.
D’r Kep sjpringt óp d’r fiets. Heë drieënt ziech nog ins um.
‘Joa en die kouw hat inne jroeëse zonnebril óp.’
Zoeë hel wie meuglieg viert e voet. Flot noa heem. Wen iech dat an ’t Biela vertsel, zeët dat mar ee dink: ‘Doe hils diech an inne prul óp.’
‘Nae Biela,’ keëkt e hel, ‘dat is jinne prul. Dat is ónzin.’