POEKEL
(laat u voorlezen!)

Ing vasteloavends-jesjiechte

Deel nuung

’t Biela sjud d’r Kep ing tas kaffieë i. Deë zitst nog ummer mit e tsevreie jezich in d’r sjtool.
‘Kep, deë nuie posbode. Weë is dat?’
‘Iech ken ‘m nit. En dat ving iech óch nit wiechtieg. Jiddere posbode is jód. Went ’t mar nit d’r posbuul is.’
’t Biela sjud ziechzelver óch ing tas kaffieë i.
‘Wat zaat e noen jenauw?’
‘Wat zaat e noen jenauw? Heë zaat: ‘Ziek’.
‘Wie zaat e dat?’
‘Woarum wils te dat noen wisse. Dat is doch nit wiechtieg. Heë zaat: ‘Zzzzz…iiiieee…kkkk,’ zeët d’r Kep uvverdreëve. Heë waat effe. ‘Noen wiet-s ’t miech zeës. ’t Klónk angesj. Vreëm. Nit zoeë wie inne va hei.’
’t Biela reurt in de tas.
‘Dat is noen wat iech meen. Wit deë wal weë d’r Sjaak is. Misjien verwesselt heë hem. Deë nuie zal pas hei zieë. Kent d’r Sjaak misjien überhaupt nit?’
D’r Kep drinkt in inne sjloek de tas leëg.
‘Misjien is e jaaroes nit krank.’
‘Nae Kep, misjien is e jans jezónk.’
Mit inne vinger wiest d’r Kep noa d’r kop.
‘Jezónk is e noeëts jeweë. Zicher nit bij ‘m boave in d’r kop.’
‘Wie zoog d’r nuie posbode oes?’
‘Wees iech nit Biela.’
‘Wat vuur kluur hoare hauw e?’
‘Han iech nit jezieë. Heë hauw ing kap óp.’
D’r Kep sjtelt ziech reët. Heë kiekt noa de vinster.
‘Iech jon ‘m zukke. Deë hat ziech besjtimd urjens verbórje.’
Heë pakt ziech d’r fiets hingenum oes d’r sjtal. Mit de naas óp ’t sjtuur viert e de sjtroas eroes. Woa heë óch kiekt, nurjens kan e jet zieë wat mit pos tse maache hat. Da mar noa d’r veldwaeg. Doa kunt e besjtimd jet teëje wat jet mit ónzin tse maache hat. En mit ónzin is e kót bij d’r posbuul. In de wei lofe jing kui dis joar. Waal inne eëzel mit e oranje drieënlit óp d’r kop.
‘D’r posbuul verkleit,’ ruft d’r Kep.  
D’r eëzel sjud mit d’r kop. Heë sjtikt de tsong oes. Uvver d’r waeg kunt inne man in inne vrak aalofe. Heë duit inne rollator. Ing meun zitst óp ’t plenks-je. ‘Hat uur d’r posbuul jezieë,’ vroagt d’r Kep’
‘Dem ken iech nit,’ zeët d’r man.
‘Wat kens te da waal?’
‘D’r handsjand maache.’
D’r man maat d’r handsjtand óp d’r rollator. Zoeë rolt e wieër. De meun kwiekt va hinger d’r dóch vuur ’t jezich.
‘Iech  ken diech. Iech ken diech.’
‘Wits te wat-s te miech kens,’ ruft e d’r Kep hön noa, ‘d’r poekel eraaf roetjse.’ ‘’Waad vier kome,’ keëke de vrauw en d’r man tsejeliechertsiet.
D’r Kep sjpringt óp d’r fiets. Heë krumt ziech d’r poekel en maat dat e voetkunt.