Prins
ing vasteloavends-jesjiechte i mieëdere dele
anger dele bij feuilletons 'oane'
 

Deel vieëtsing

D’r wieët hat ’t plakkaat nit mieë vervange en ’t zoeë losse zieë mit die ópsjrifte van d’r Wiel Piefer en d’r May Sjleëjer. Óp dis maneer bliet ’t sjtil bij de piefe en de tromler. De nuisjieriegheet sjtiejet in ’t dörp. Weë weëd d’r nuie prins? Is ’t inne van de piefe, da zunt de tromler wus. Is ’t inne van de tromler, da zunt de piefe wus. D’r wieët sjteet vuur ing sjwoar ópjaaf. Wie kan me in alle vrid vasteloavend viere? ’t Is bis noen tsouw nog ummer wie dan óch jód aafjelofe. Wie jroeës d’r krach óch is tusje de tswai veraine, jidder hat zieng ier kanne behaode.
D’r wieët hat dizzen oavend ing verzamloeng mit d’r juungliengsverain. De wieëtsjaf is jesjlaose, zoeëdat jinne kan kome aafloestere. En de vrauw van d’r wieët sjteet bij de duur um tse kieke, dat jinne doch sjtiekem mit e oer an ’t sjlussels-laoch zitst tse loestere. ’t Besjtuur kunt bauw tsezame eri. Ze zetse ziech an inne dusj in d’r ek. D’r wieët sjtelt ing vroag die me verwaat. Doa zunt ze ja vuur kome.
‘Weë weëd prins.’
’t Is sjtil. Jinne deë jet zeët.
‘Zalle vier ós da ee drinke,’ zeët d’r wieët.
Doa hat jinne e besjwoar teëje. Doabij kanne ze nog ins jód noadinke. D’r wieët tsapt de jlazer. Mit ’t tablet vol kunt e tseruk. ’t Ieëtsjte wat ze zage is: ‘jezóndheet’.
D’r wieët nimt werm ’t woad.
‘Weë weëd prinses?’
Dat hauwe ze nit verwaad.
‘Ing prinses,’ ruft ’t Sjenke. ‘Nae, dat kanne vier nit maache.’
‘Weë mós da prins weëde,’ ruft d’r wieët druvver hin.
Noen zunt ze werm bij d’r aavank.
De vrauw van d’r wieët hat ’t ziech allenäu van de duur aaf aajehoeëd.
‘Pak ze allebei.’
Ze drieëne ziech tsejeliechertsiet noa de duur. Mit jroeëse oge kieke ze de vrauw aa.
‘Jans ainfach, e prinsepaar. Da zunt vier van alle ieëlend aaf.’
’t Doert effe, dat mósse ze verwirke. Óch d’r wieët.
‘En a wem , vrauw, has te jedaad?’
‘Oes d’r juungliengsverain. Doa zunt ja dis joar ja óch meëdjer bijkome um tse helpe bij ’t tsere van de brónk.’
D’r wieët vingt aa tse knikke. En ’t janse besjtuur deed ‘m noa. Ze vinge ’t e jód iedee.  Vroeë zunt ze. Dat mós jevierd weëde. D’r tsapkraan jeet deë oavend nog ing tsieg kier óp en tsouw.