Prinsepaar

ing vasteloavends-jesjiechte i mieëdere dele
anger dele bij feuilletons 'oane'



Deel vóftsing -

Hu is da d’r daag. D’r prins weëd oes-jeróffe. An al die daag van d’r kop tserbraeche kunt noen e end.
Menniegmoal hat bij de Piefe jeklónke: ‘Went ’t mar jinmne van de tromler weëd.’
En dat hat bij d’r tromler óch jeklónke uvver de piefe.’t Keetsje va d’r May Sjleëjer is ’t zoeëjaar nit jelónge um d’rhinger tse kome. Dat jeld óch vuur ’t Tsof van d’r Wiel Piefer. Vuur die tswai vrauwlu bliet angesj noeëts jet jeheem. D’r wieët hat de korpse jevroagd óch dis joar d’r Oane-marsj tse sjpille. Dat hant ze nog ins jeproofd. Jidder vuur ziech. Dat tsezame sjpille is bis noen tsouw ummer inne jroeëse durchee jeweë. En dat zal óch dis joar zoeë zieë. Noen hat d’r wieët ziech bedaad um ze nit wie vruier va hinge d’r zaal oes noa vure tse losse kome. Dat wirket d’r durchee ummer jraad in de hank. Ze wille nit tsezame  lofe, umdat jinne hingenaa wil. En me vong aa wie ’t hön oeskoam. Me sjteet waal in d’r zaal, mar ze krient tse hure um vuraa tse joa zitse. Doa sjtunt sjteul veëdieg. Inne va de piefe is ’t ieëtsjte bij de buun. Deë zetst ziech an de reëtser zie. De tromler junt doadurch noa links. Dat maat dön nuuks oes. Wen ze allenäu zitse, vroagt d’r wieët of ze wille aavange mit d’r Oanemarsj. D’r Wiel Piefer sjtelt ziech reët en wiest noa inne leëje sjtool.
‘Vier zunt nog nit komplet. Doa mós nog inne kome.’
D’r May Sjleëjer kan nit hinger blieve. Óch heë zeët dat ze nit komplet zunt. Tswai leëg sjteul.
‘Doa mósse vier jet aadoeë,’ ruft d’r wieët.
Óp de buun sjteet ing jroeëse doeës. Doa leuft e hin en vingt aa tse tselle. De lu in d’r zaal tselle mit.
‘Ee, tswai, drei…’
Bis elf. De doeës jeet óp. Doa sjpringe d’r prins en de prinses droes. ’t Alaaf klinkt durch d’r zaal. Alling de piefe en de tromler dunt nit mit. Ze wisse nit wat ze zient en zitse mit d’r mónk óp. E prinsepaar! Dat hauw jinne verwaad. Mar nog mieë, dat de prinses ’t Annie is va de piefe en d’r prins d’r Peter va de tromler. Hank i hank sjtunt ze óp de buun. Da drieëne ze ziech um noa hön moeziekante en tselle aaf vuur d’r Oanemarsj. Ze zetse allenäu tsejeliech  i. Dat woar nog noeëts passeert. Me sjtaunt en d’r wieët sjtroalt. ’t Woar e iedee va zieng vrauw. D’r Peter isr al ing tsiet mitjlied va d’r juungliengsverain. ’t Annie is doa dizze zommer d’rbij kome um tse helpe mit de brónk. Zoeë hant die tswai ziech vónge.
De versjtendis bij de korpse sjtiegt deë oavend. En zouw va noen aaf aa waal blieve, wen nit d’r butereedner  wuer jeweë. Heë neumt i zieng buut de prinses ’t Annie Fleut en d’r prins d’r Peter Kuul. D’r zoam vuur nuie krach weëd jesjträud. In d’r loof van ’t joar kan dat alling mar wase.
‘Ós Annie Fleut neume,’ huet me bij de piefe.
Zoejet zage ze óch bij de tromler.
‘Ózze Peter Kuul neume. Sjandalieg.’
Wat nieëks joar zal zieë, is nóg ónjewis. Ee dink is zicher. D’r oanemarsj kan tsezame sjun klinke. Vuur  ’t prinsepaar dunt ze dat nog e paar moal dizzen oavend.