Deel tswai

(laat u voorlezen!)

De koel

D'r mitwoch in de ieëtsjte sjoeëlwaech. De zon sjiengt. Nog ummer zommerwerm. D'r Lou en d'r Pee sjtunt an d'r rank van 't foesbalveld. 't Is knoebelig. Doarum weëd doa nit jefoesbald. Ze sjubbe drek voet. D'r Lei en d'r Wiel lofe uvver 't foesbalveld. Ze hant óch ing sjub bie ziech.
'D'r Al kunt óch dierek,' zeët d'r Lei.
D'r Lou sjtelt ziech reët. 'Dierek in d'r drek.'

Noen jrave ze mit ze vere. 't Laoch weëd jroeëser. D'r Lei lekt ing hank óp d'r kop.''t Mós zoeë deep zieë dat vier dri kanne sjtoa.'
Uvver 't foesbalveld klinkt inne indiane-sjrai. D'r Tieën kunt mit d'r Al. Ze drage ing auw dekke.
'Hei kanne vier 't daach mitmaache,' róffe ze tsezame.

D’r  Al wiest noa inne ek van ’t veld. ‘Doa hinge ligke tek.’

Heë leuft d’rhin. D’r Tieën jeet mit. Ze sjlefe de tek noa de koel. ‘t Laoch is deep jenóg. ’t Daach kan dróp. Ietsj de tek. Da de dekke. E sjtuks-je losse ze vrij. Doa kanne ze in de koel sjpringe. Ee vuur ee junt ze dri. Ze sjtunt in inne krink.

‘Dat is ós koel,’ ruft d’r Lei.

D’r Pee lekt inne vinger op d’r mónk. ‘Nit ezoeë hel. Jinne darf ós hure.’

D’r Lou zeët ‘m noa. ‘Jinne darf ós hure. Vier zunt de jonge van de sjoeëlpoats.’

‘Wat junt vier doeë,’ vroagt d’r Pee.

‘Vier junt noa d’r koelbeusj. Doa passere jeheme dinger. Die mósse vier verzukke tse vinge,’ fluustert d’r Wiel.

‘Dat is e e jód iedee,’ zeët d’r Lou. ‘De koel is ós hoes. En vier junt noa d’r koelbeusj. Dat is ózze jaad.’  
De jonge vinge ’t priema. Wen ’t mar sjpannend is. D’r Al zetst ziech op de hoeke. ‘Vier moeëte ejentlieg jet han um óp tse zitse.’
‘Bij  ós heem likt e aod zeel  in d’r sjtal. Dat weëd voetjewórpe. Vier darve 't besjtimd han,’ zeët d’r Pee.
D’r Tieën kiekt eróp. ‘Kanne  vier doa ’t daach va maache. Dat hilt d’r reën teëje. En de dekke legke vier óppen eëd.’

Ze sjravele mit muite oes de koel. Doa bedinke ze ziech óch jet óp um mekkeliejeer droes tse kome. Bij d’r Al sjteet in ’t majazien van ’t jesjef nog ing auw hootsere kis. Die weëd nit mieë jebroecht. Wen de jonge d’r teppieg bij d’r Pee hoale, jeet D’r Lou mit d’r Al mit um de kis tse drage. D’r teppieg rolle ze oes in ’t laoch. Deë is waal tse jroeës, mar dat maat nuuks oes. Ze klappe ‘m e sjtuk doebel. Noen kanne ze zitse.

‘Wienieë junt vier noa d’r koelbeusj,’  vroagt d’r Lei.

‘Ieëtsjt mósse vier inne plaan maache,’ zeët d’r Tieën. ‘Iech wees ing sjun plaatsj woa vier eri kanne. Doa kanne vier ónger d’r sjtacheldroad durch kroefe. Langs ’t koareveld is ing sjmaal sjtrief jraas. Wen vier hingeree lofe kome vier bij d’r sjtacheldroad. ’t Letste sjtuk mósse vier waal kroefe. Want doa kunt óch wal ins inne polies oes de poats en da ziet deë ós.’ 

Ze vinge ’t allenäu e jódiedee. D’r Lou vrieft ziech in de heng. ‘Wat sjpannend. Junt vier noen?’

‘Nae. Lou,’ zeët d’r Tieën, ‘doa hant vier noen tse winnieg tsiet vuur. Nieëkste mitwoch. Da hant vier d’r janse middieg. Ieëtsj junt vier ins kieke. D’r kroam verkenne. Iech jon als ieëtsjte ónger d’r droad durch. Iech ken miech jód oes.’

Doa hat jinne e probleem. D’r pap van d’r Tieën is koelpolies. En heë jeet wal ins mit wen ziene pap deens hat in d’r beusj.
Ze kroefe werm oes ’t laoch. D’r middieg is um. De jonge van de sjoeëlpoats junt noa heem. Ing sjpannende tsiet brikt aa. Jinne darf ’t wisse. Dat hant ze mitee aafjesjpraoche.