Deel drutsing

(laat u voorlezen!)

't Pak

't Vurriegs joar jónge de koelköp in de Tsinterkloastsiet sjnuuts sjträue. In 't sjnuuts-jesjef jole ze jet billieje sjnuuts. D'r Pee noom reste printe mit oes de bekkerij va bij hem heem. Dat dónge ze in inne auwe eëpelszak. Inne roe maachete ze va fiets-jer oes inne sjtroech. Mit sjtrikjare bónge ze die bijenee. Doamit sjloge ze óp de roete. Ze sjellete urjens aa. Wen de duur ópjong, wórpe ze flot ing haffel sjnuuts en sjtuks-jer printe eri. En sjneurete ze flot voet. De lu sjrókke, mar moeëte jemindlieg óch d'rvuur laache.  
Noa sjoeël sjtunt ze bijenee óp d'r kirchplai. Noa de koel junt ze nit. 't Is vöal tse kaod. Doabij is 't vrug duuster. Wat zouwe ze dis joar doeë mit Tsinterkloas? Dat vroage ze ziech aaf.
D'r Lei trukt ziech de mutsj jet vaster uvver de oere. 'Bij miech heem maache ze vuur ee peks-jer mit flauwekul.'  
'Joa bij miech heem dunt ze dat óch. En ze maache wal ins e peks-je um urjens vuur de duur tse legke. Ze sjelle en lofe da flot voet,' zeët d'r Wiel.
De oge van d'r Lou weëde jroeëser. 'Dat kanne vier óch doeë, Wiel.'
'Bij wem da?'
'Dink ins noa. Bij d'r Niekie. Dem dunt vier inne peëdskuttel in e peks-je. In d'r peëdssjtal van bij d'r Pee heem ligke d'r jenóg.'
'Los lever Lou. Die wisse va wem dat kunt. Da sjteet mörje de mam van d'r Niekie bij de Plaat. Da sjwaamt 't.'
'Joa, mit d'r roe,' ruft d'r Tieën.  
'Iech wees jet angesj,' fluustert d'r Lei. 'Inne jas. Inne broenge jas pakke vier i.'
'Wie kome vier an inne broenge jas,' vroagt d'r Tieën.
'Waad,' d'r Pee sjtikt ing hank óp. 'Bij ós in 't sjtaoches van de bekkerij. Doa likt bij de koale inne auwe sjtubjas. Inne broenge. Deë weëd nit mieë jebroecht. Is waal sjwats van d'r koalesjtub.'
D'r Lou sjpringt e paar kier umhoeëg. 'Dat is ejaal. Dat maat nuuks oes. Kans te dem hoale?'
'Joa!'
D'r Pee sjneurt voet. D'r Al holt jet aod pak papier oes d'r sjtal hinger 't jesjef. Wen d'r Pee tseruk is, pakke ze doa d'r jas in. Mit inne potloeëd sjrieve ze dróp: 'Van Sint.'
Óp d'r ek van de sjtroas blieve ze sjtoa. 't Weëd lanksaam duuster. Ze kieke ieëtsjt of jinne kunt. D'r Lou sjneurt flot noa de vuurduur van d'r Niekie heem. Went e 't pak neerlekt, kunt jraad an de anger zie van de sjtroas d'r pap van d'r Niekie. D'r Lou maat ziech voet. 't Pak likt haof óp d'r sjtoep. De jonge verberje ziech in de sjtruuch bij de kirch. Ze kanne jraad d'r pap van d'r Niekie zieë. Heë raaft 't pak óp. Kiekt ins d'rhin. Riest e sjtuk papier d'rva. Effe bliet e sjtoa. Da kiekt e rónk of e jinne kan zieë. Heë duit ziech 't pak ónger d'r erm en jeet eri. De jonge blieve effe zitse. Vuurzichtieg kome ze oes de sjtruuch. Zoeë hel wie ze kanne, lofe ze tseruk noa d'r kirchplai. Ejentlieg broeche ze nit tse laache. Ze hauwe jehoft, dat d'r Niekie hauw ópjemaad. Mar noen. Ziene pap.
De sjtroaselampe junt aa. Mörje krient ze misjien jet mieë tse hure. Ins kieke wat d'r Niekie zeët.
D'r Lou verdrieënt zieng sjtim. 'Daag, Sjwatse Piete. Bis mörje.'
D'r Pee deed hem noa. 'Daag Tsinterkloas. Bis dis naat óp 't daach.'  
Noen mósse ze waal laache.