(laat u voorlezen!)

Röcheleer

Ónger de tek kruuft ing fiejoer króm jeboage. De hoed bedekt mit vratsele. Ing naas wie e verke. An de vingere lang neël. Lank jrauw hoar. Heë dabt ziech en röchelt.
‘Wat woar dat!’
Heë sjtrómpelt e paar sjritte noa de Astra’s. Mit ing hank veëgt heë ziech d’r mónk aaf.
‘Wat is dat? Jet um tse aese?’
Nog deper bukt heë ziech en ruucht.
‘Nae, dat is vleesj. Nuuks vuur miech.’
Heë deed e paar sjritte tseruk.
‘Wat woar dat, wat is dat? Wat is passeerd? Wat inne sjlaag! Tek en beum ligke óppen eëd. Miene sjtroech!’
Wild drieënt heë ziech um en leuft noa de tek óppen eëd.
‘Miene sjtroech!’
E paar tek trukt heë voet.
‘Miene sjtroech! Zits iech jemuutlieg in mieng höal en da óp eemoal sjokkelt de eëd. D’r drek vilt miech óp d’r kop. Inne sjlaag. D’r jank van de höal vilt tsouw. Koeët iech werm jrave um eroes tse kómme.’
Mit alle tswai de heng dabt heë ziech.
‘Joarelang woeën iech hei ónger miene sjtroech. Miene sjnuutssjtroech, woa zoeng lekkere sjnuutsböl aawase. Wie iech hei vuur de ieëtsjte kieër koam, daat iech, Röcheleer hei blief iech woeëne. Werm ónger de eëd en ’t aese vuur de höal. Mienne sjtroech!’
Heë trukt werm tek voet. Da drieënt heë ziech um en wiest noa de sjloffende Astra’s.
‘Kuns te an miene sjtroech, kunste an mie aese. Uur zut dat sjood, hei zoeë hel óppen eëd tse valle. Wie durft uur!’
D’r Röcheleer zetst ziech óp de kneie en kiekt ónger jet tek durch.
‘Iech zien d’r sjtroech. Heë is nog jans!’
He pakt de tek voet. De letste tek vuurzichtieg.
‘Miene sjnuutssjtroech,’ röchelt heë fluusterend. ‘Iech jon sjloffe.’
Vuurdat e noa de höal kruuft, kiekt e nog eemoal noa de Astra’s.
‘Uuch krien iech nog wal, raest uuch mar jód oes.’
De Astra’s ligke nog ummer eëve rui-ieg óppen ruk. Hönne sjteer sjteet kling an d’r himmel. D’r mond sjiengt e sjtuk wieër. De eëd raest in de naat. D’r wink is nit mieë wie inne zuet. De bleer van d’r boom beweëje ziech kóm. Oes de höal van d’r Röcheleer huetste nog jet röchele. Va wieds klinkt häusj jepiep. ’t Ieëtsjte fleute van inne voeëjel. D’r nuie daag klinkt vuurzichtieg in de bejintoeëne van d’r voeëjeljezank. ’t Sjwats van de naat kloart óp in ’t oste. D’r horizon kluurt de loeët.
’t Piepe weëd noen duudlieg jezank van e jans voeëjelkoeër. De zon is nog nit tse zieë, mar de sjtroale klure oranjeroeë. D’r sjteer van de Astra’s verbleecht. D’r mond weëd wiesdurchsjienend.  D’r Astra-jónk deed de oge óp. D’r daag sjtrieëlt zie jezich. Heë kratst ziech óp d’r kop en bloast.
‘Wat iech dis naat allenäu han mitjemaad. Doa mós iech va bloaze.’
Heë holt deep oam en bloast e paar moal.
‘Wat bin iech doch an ’t bloaze? Doa is doch jaar jinne.’
Nog ins holte deep oam en bloast lanksaam oes.
‘Doa woar waal inne. De janse naat woar doa waal nit inne, mar ee… Iech wis ‘t, Astra-leef. Astra-leef woar doa de janse naat. En iech mar oame en bloaze. Pfft, pfft, pfft. Woa is ’t noen?’
Heë kiekt um ziech hin. Doa ziet heë ’t Astra-leef. Óp heng en vus kruuft heë d'rhin. Sjtil bliet e zitse. Mit jroeëse oge kiekt e noa ’t Astra-leef. Ing janse tsiet bliet e zoeë zitse, oane ziech tse beweëje. Da maat e lanksaam d’r mónk óp. Jans häusj bloast heë uvver ’t jezich van ’t Astra-leef.