(laat u voorlezen!)

Nog mieë Ólfe

D’r Ólf en d’r Astra-jónk lofe nog ummer durch ’t hoeëg jraas. Hinger hön is e sjpoor va platjetroane halme. De zon is al ing tsiet uvver ’t hüekste punt. Bij inne dikke sjtee blieve ze sjtoa.
‘Koom vier zetse ós,’ zeët d’r Ólf.
D’r Astra-jónk jeet neëver hem zitse.
‘Is ’t nog wied?’
‘Tsiet um effe tse raeste hant vier wal. Iech dink dat vier vuur d’r duuster bij de hoezer zunt.’
Mit d’r ruk zitse ze teëje d’r sjtee. D’r Astra-jónk sjtrekt ziech de bee.
‘’t Wasser kanne vier nit mieë zieë.’
‘ Bij ós hoezer is óch wasser. Dat sjtreumt oes de berje.’
‘Hat uur doa ummer jewoeënd?’
‘Wie iech wees waal. Mar jans vruier, jans lang jeleie woeënete de Ólfe in de buzje. Doa zoeëte ze anger dere um óp tse aese.’
‘Óp tse aese,’ vroagt d’r Astra-jónk.
‘Joa, in d’r mónk duie, knauwele en aafsjlikke. Kiek zoeë.’
D’r Ólf deed jraad offe d’r Astra-jónk wil biese. Deë weert ziech mit de heng.
‘Han mar jinne floep,’ laacht d’r Ólf, ‘dat dunt vier noen nit mieë.’
D’r Astra-jónk trukt e vies jezich.
‘Wat dut uur noen da?’
‘An de beum en sjtruuch waast obs, dat sjmaad jód. En in de eëd zukke vier wótsele um op tse aese.’
‘En de dere, wat is dat?’
‘Ejentlieg woare vier vruier óch dere. Vier lofete óp veer puet.’
D’r Ólf kruuft óp heng en vus durch ’t jraas.
‘Woarum dut uur dat noen nit mieë?’
‘Óp inne daag, de Ólfe hauwe jenóg tse aese jehad en ze wole jraad bij de baach wasser joa drinke, doe plötslieg de eëd óprieset. Oes inne ris sjprietset vuur umhoeëg. Inne hese brij sjtreumet uvver de eëd. Um nit tse verbrenne moeëte de Ólfe sjneure. Zoeë rennete ze daag en nate lang bis ze durch de berje nit mieë wieër koame. D’r hese brij koam kótterbij. Doe zunt ze langs d’r berg umhoeëg jesjraveld. Óp eemoal sjtiejet d’r brij nit mieë. Doe zunt ze blieve hange, joare lang. ’t Woeëd jans döks winkter en zommer. Bis d’r brij aafjekeuld woar en hel woeëd. Doe hant ze ziech eraaf losse roetsje, mar ze kanke nit mieë óp veer püet lofe. Zoeë lang hauwe ze jehange. Ze jonge noen reët óp. Doadurch kanke ze de angere dere die óch werm tseruk koame nit mieë vange. Mar oes d’r brij wasete beum en sjtruuch woa-aa obs koam. Doa aese vier nog va.’
D’r Ólf sjteet óp.
‘Koom vier junt. Iech krien lanksaam aa zin in obs.’
D’r Astra-jónk sjtelt ziech óch.
‘Doe has miech nuisjierieg jemaat. Iech wil dat óch wal ins in d’r mónk duie.’
‘Doe wits nit wat-s te preufs. Los ós mar flot durchlofe.’
D’r Ólf vingt aa tse fleute. D’r Astra-jónk deed hem noa. Ze mósse laache. Óp ee moal bliet d’r Ólf sjtoa. Heë ruucht in de loeët en wiest.
‘Doa hinge is inne Ólf.’
D’r Astra-jónk kiekt mar ziet nuuks. D’r Ólf hilt de heng um d’r mónk en sjrait in de loeët. Effe is ’t sjtil. Da hure is ze e sjtuk wieër d’rzelfde sjrai. Ze lofe wieër en d’r Ólf sjrait werm. Óch noen kriet e antwoad. Zoeë jeet dat um en um bis dat ze ziech zient. Ze sjneure óp ee aaf en bejrusse ziech durch tse ruuche. Da pakt d’r Ólf d’r Astra-jónk bij d’r erm.
‘Dat is d’r Astra-jónk.’
D’r angere Ólf kiekt hem aa en ruucht. Da laacht heë. D’r Astra-jónk laacht en bloast.
‘Heë jeet mit miech d’r litsjtee zukke. Iech han bij ’t wasser ing sjelp vónge.’
Heë holt de sjelp oes de taesj en lieët hem zieë. D’r Astra-jónk kiekt óch. Effe veult e ziech alling, mar went e ziet wie verwóngerd d’r angere Ólf d’rhin kiekt, da wint de nuisjieriegheet. ’t Mós doch jet bezóngesj zieë, de sjelp en deë sjtee. Ze lofe wieër. D'r angere Ólf hat alling mar oog vuur d’r Astra-jónk.
‘Has doe de sjelp braat,’ vroagt e.
‘Nae, iech bin nit van ’t wasser, iech bin van ’t lit. Iech kom van ‘ne sjteer. Doaurum heesj iech Astra.’
‘Astra?’
Heë ruucht nog ins en sjrait hel in de loeët. ’t Antwoad lieët nit lang óp ziech wade. D’r sjrai van nog mieë Ólfe klinkt durch de loeët. Ze zunt nit wied voet van de hoezer. Nog mieë Ólfe kome aalofe. Ze ruuche in de loeët en blieve sjtoa. Mar wen ze zient, dat de anger Ólfe laache, laache zie óch.
‘Dat is d’r Astra,’ zeët d’r Ólf, ’en umdat heë zoeë jónk is, is e d’r Astra-jónk.’
‘Astra, Astra,’ zage de Ólfe hem noa.
D’r Astra-jónk bloast noa ze en doa mósse ze vuur laache.
‘Mörje jon iech mit hem d’r litsjtee zukke,’ zeët d’r Ólf.
Doa-óp sjneure de Ólfe noa de hoezer.
‘Iech han honger, iech wil aese,’ ruft heë ze noa.
‘Ze junt ’t an de angere vertselle.’
Wen ze bij de hoezer kome, kunt inne auwe Ólf mit e bret vol bleer eroes.
D’r Ólf duit e blad in d’r monk. Heë jieët óch e blad an d’r Astra-jonk. Deë hilt ’t teëje d’r mónk. Mar sjud mit d’r kop. De Ólfe mósse laache.
D’r Ólf wiest noa de zon die óngerjeet en pakt ’t bret in de heng.
‘Mörje mósse vier jód oes-jeraest zieë.’
Heë ruucht an de angere Ólfe.
‘Vier junt sjloffe.’
Heë winkt noa d’r Astra-jónk um mit tse kome. Deë bloast noa de Ólfe. Die laache werm. Heë leuft hinger d’r Ólf aa ’t hoes eri. Mar dat vingt e komiesj. Sjloffe in e hoes, jing sjtere, mar e daach boave ziech. Wen d’r Ólf sjlieëft jeet e eroes. An duur is ’t duuster en sjtil. Lankoes lekt e ziech vuur de duur. De sjtere kan heë noen zieë. Doa oave is e jebore, ing sjtroal van ’t lit. Tsezame zoeëvöal sjtroale, tsezame inne sjteer, Astra. Tsezame lit. Ummer tsezame. Ummer lit. In inne flits, in inne sjlaag, óp de eëd. Noen is e alling, oane de angere Astra’s. Vuur ’t ieëtsjt allling. Alling in d’r duuster. ’t Lit wied voet. Heë kiekt noa ’t lit en zukt e jeveul, e Astra-jeveul hei óp de eëd. Mörje jeet e tsezame mit d’r Ólf. E sjterekink en e eëdkink ópzuk noa ing zilverblauw fiejoeër in ing wólk, sjweëvend óp himliesje tuen. Ze braat de sjelp woa-i heë ziech zelver vong. D’r litsjtee, ’t hats van de sjelp noom ze mit. Dat lieët hem nit los. ’t Is mieë wie ing jesjiechte. ’t Lieët hem kloar zieë in d’r duuster. ’t Lieët hem ópwaeg joa in d’r daag. Heë wil de oge sjlisse, mar va wieds huete jet. ’t Liecht jet óp d’r sjrai van d’r Ólf. Inne zingende sjrai deë in de naat inne echo kriet. ’t Maat hem nuisjierieg, mar jieët hem óch e engslieg jeveul. Doch bliet e ligke. Went ‘t werm sjtil is, sjlist heë de oge en bloast noa de sjtere.