(laat u voorlezen!)

Inne nuie sjtroech

De drei Astra’s kieke vuur ziech oes. Jinne hat nog jet jezaad. Da verzukt d’r extra ‘t. Heë fluustert sjtil.
‘Wie hat deë uuch tswai…’
‘Ssjjt,’ zeët d’r jroeëse.
D’r klinge maat de oge feste tsouw en deed jraad of e nuuks huet. Mar went e de sjtim huet van ’t Astra-leef junt zieng oge wied óp. Het kunt zingend kótterbij. D’r klinge probeert ziech los tse maache. Dat deed e zoeë hel, dat de anger tswai mitsjokkele. Ze kome in inne knub tse zitse.
‘Huur óp,’ zeët d’r extra, ‘dierek huet dat ónjehäuer ós en da zunt de póppe an ’t danse.’
Dat hulpt. De sjtim van ’t Astra-leef is noen zoeë kótbij, dat ze ‘m kanne zieë. D’r jroeëse vingt aa mit d’r kop tse winke. De angere dunt hem noa. Mar ’t  Astra-leef mós hei hel vuur laache.
‘Wat zut uur vuur e sjpelsje an ’t sjpieële? Ee, tswai, hup, in d’r knub?’
‘Ssjjt,’ deed d’r extra jraad of e e deer voetsjikt.
‘Ssjjt, has te ’t teëje miech. Los miech nit laache. Uur kiekt alsof jet sjlims passeerd is. Darf iech mit doeë?’
’t Astra-leef zetst ziech bij hön. De drei sjokkele noen jans kreftieg mit d’r kop.
‘Voet,’ fluustert d’r jroeëse ópins hel. Mar ’t is tse sjpieë. De tek van d’r sjtroech junt oeseree. D’r Röcheler sjpringt kótterbij.
‘Dat is evver jemekkelieg, nog zoeëjet. Has te diech al jezatsd?’
’t Astra-leef kiekt jesjrókke um.
‘Wat is dat?’
‘Wat iech bin, vroag dat mar an die angere. Nae, sjwieje. Iech mós nog inne vange. Huets te, sjwieje. Angesj dui iech bleer in diene mónk en da weëds te inne sjtroech. Huets te, sjwieje jenauw wie de angere.’
D’r Röcheler trukt ziech werm e hoar oes en bingt 't Astra-leef an de angere vas. Die zitse werm reët óp.
‘Mar dat darf doch nit,’ zeët ’t Astra-leef wus.
‘Uur darft óch nit an miene sjtroech kome. Die herlieje böltjer ópaese.’
‘Vier wisse nit dat die van diech zunt.’
‘Wist uur da waal dat ze van uuch zunt!’
‘Al wat van ós is, is óch va diech,’ klinkt hinger hön.
Va sjrek maat d’r Röcheler inne sjprunk in de loeët. D’r Astra-aod sjteet mit jesjpreide erm bij d’r sjtroech.
‘Hei is nuuks van uuch,’ keëkt d’r Röcheler.
‘Is ’t da waal va diech?’
‘D’r sjtroech is va miech!’
Heë trukt ziech e hoar oes. D’r Astra-aod lieët de erm zakke.
‘Vier zunt de kinger van ’t lit en ’t lit lieët ziech nit vange.’
D’r Röcheler bringt hem noa de angere en bingt hem an hön vas.
‘Noen han iech uuch allenäu en kent uur lanksaam inne nuie sjtroech weëde. Mieng hoare woamit iech uuch vasjebónge han, weëde wótsele en went de bleer van d’r sjtroech aafvalle, dui iech ze uuch in d’r mónk. Zoeë weëd uur óch inne sjtroech. Inne sjtroech mit böltjer um tse aese.’
D’r klinge vingt aa tse joenke.
‘Iech zal ’t noeëts mieë doeë.’
‘Kriesj, keëk, jinne huet uuch. ’t Maat nuuks oes. Iech han uuch allenäu.’
‘Sjtil,’ zeët d’r Astra-aod, ‘de eëd kriet ziene busj tseruk, vier zunt d’r ieëtsjte sjtroech.’
‘Hahaha,’ laacht d’r Röcheler jemeen, ‘iech jon miech raeste, jans lang raeste.’
Óp heng en vus kruuft e ónger d’r sjtroech.
‘Noen weëde vier zelver böltjer,’ zeët d’r jroeëse.
‘Da woolt uur doch zoeë jeer,’ laacht d’r extra, ‘böltjer, en noen zut uur ze zelver. Is dat nit komiesj. Iech bin benuid wie uur sjmaat. Zoeër, zus?’
D’r jroeëse en d’r klinge beuje ziech d’r kop.
‘’t Weëd duuster,’ zeët d’r Astra-aod.
’t Astra-leef bloast noa de sjtere.
‘Bis mörje fluustert ‘t.’
De zon is al ing tsiet óp. D’r Astra-jónk zitst reëtóp neëver de duur mit d’r ruk teëje ‘t hoes. Hei en doa kome Ólfe noa boese. Óch de duur neëver d’r Astra-jónk jeet óp. D’r Ólf kunt eroes. Heë hat tswai kule i jen heng. Inne jieët e an d’r Astra-jónk. Doabij ruuchte in de loeët. De angere Ólfe dunt dat óch.
‘Hei has te inne kuul.’
D’r Astra-jónk bloast noa hem.
‘Woavuur hant vier dem nuedieg?’
‘Dat leuft ziech jemekkeliejer en iech wis nit wie wied en wie lang vier mósse lofe.’
D’r Ólf deed het vuur. Heë leuft e paar sjritte.
‘En iech wis nit wat vier allenäu nog teëje kome.’
D’r Astra-jónk kiekt hem vreëm aa.
‘Teëjekome?’
‘Jevierlieje dere of zoeëjet. Da mósse vier ós were. Kiek zoeë.’
D’r Ólf deed jraad of e aajevalle weëd en huit mit d’r kuul um ziech hin. D’r Astra-jónk deed hem noa, mar waal jet lanksamer. Heë jieët e paar sjleëg en wiest vuur ziech oes.
‘Iech han wie ’t duuster woar jet hure sjraie. Doahinge, wied voet. ’t Liechet jet óp d’r sjrai van uuch. Alling nit zoeë sjun. Iech woar vroeë wie ’t óphool.’
Wen heë ’t zeët ziet e, dat de Ólfe ziech sjrekke. Mar jinne zeët jet. D’r Astra-jónk vingt dat komiesj.
‘Deë sjrai, hat uur dat nit jehoeëd?’
Nog ummer zeët jinne jet. D’r Ólf durchbrikt de sjtilte.
‘Koom vier junt.’
Durch tse ruuche nimt e absjied van de angere Ólfe.
‘Ziech vuurzichtieg,’ zeët inne Ólf, ’has te de sjelp bij diech?’
‘Joa,’ laacht heë en drieënt ziech um.
D’r Astra-jónk bloast noa de angere Ólfe en leuft hinger hem aa.