(laat u voorlezen!)

D'r Oetsj

Jesjrókke blieve ze sjtoa mit d’r mónk wied óp. Ze wisse nit wat ze zient. Vuur hön sjteet inne sjwats-jreune man deë blinkt van d’r zever.
‘Wat zut uur an ’t keëke,’ vroagt d’r man.
De tswai hoale deep oam.
‘Umdat ze hei zoeë hel fleute,’ zeët d’r Ólf.
‘Fleute? Dat is zinge, ’t zinge van d’r wink.’
D’r Astra-jónk veult ziech nog ins an de oere.
‘Zinge? Dat deed waal pieng an de oere.’
‘Went dat pieng deed, da sjtimt jet nit.’
D’r Ólf sjtikt ziech de hank in de taesj.
‘Wat zouw da nit sjtimme?’
‘Vuur miech is ’t zinge van d’r wink in de sjelpe moeziek. Moeziek die miech vroeë maat. Huetste, vroeë maat. Mar diech deed ’t pieng. Dat kan doch nit.’
‘Iech han óch ing sjelp,’ zeët d’r Ólf en lieët de sjelp zieë.
‘Has doe óch ing sjelp? Dat darf nit. Iech wil alle sjelpe han. Koom hei d’rmit.’
Heë wil d’r Ólf bij d’r erm sjnappe. Deë bukt ziech en wurpt de sjelp noa d’r Astra-jónk. Óch dem sjnapt e bij d’r erm. Deë lieët de sjelp valle. D’r Ólf wilt hem óprafe, mar noen weëd óch heë vas-jesjnapt. Ze veule de sjliemvingere die de erm umklemme. Durch wild tse sjpartele probere ze voet tse floetsje. E sjtuksje jelingt ‘t, mar da pakke de vingere ze zoeë vas, dat ze nit mieë voetkómme.
‘Miech d’r jroeëse Oetsj, miech jehuet alle sjelpe.’
‘De sjelp is va miech,’ zeët d’r Ólf, ‘iech han ze vónge.’
‘Nuuks d’rva. Iech woeënet zelver in ing sjelp, mit nog ing sjelp. Zoeë kank die tsouw joa. Bis óp inne daag ’t wasser zoeë wild dong, dat de sjelp oesee jong. Iech drievet voet en zoog nog mieë sjelpe oesee-joa. Al wat dri woeënet drievet noa ee tsouw en bloof an ee plekke. Zoeë woeëte vier inne jroeëse Oetsjerieje Oetsj. Hei bin iech d’r Oetsj.
‘’t Weëd wal tsiet dats te ós los lieëts,’ kuumt d’r Astra-jónk.
‘Loslosse? Iech nim uuch mit in d’r sjelpeberg. Iech kan nit tse lang in de zon blieve, angesj drueg iech oes.’
‘Vier drueje evver nit oes. Los ós los,’ protesteert d’r Ólf.
‘Iech nim uuch mit. Uur klauwt sjelpe. Mie hoes.’
D’r Oetsj lieët de erm zakke, mar lieët de tswai nit los. Heë drieënt ziech um en zukt ziech ziene waeg in d’r sjelpeberg. D’r Ólf kan jraad nog zieng sjelp sjnappe en sjtikt ze in de taesj. Binne in d’r berg zient ze dat de sjelpe zoeë jesjtabeld zunt, dat ze jee zonlit durchlosse. Umdat ze zoeë lieët zint, sjienge ze kloar. Doarum kan me al jód zieë. Óp ing aofe plaatsj zetst heë hön neer.
‘Hei bliet uur zitse en went uur uuch voet wilt maache, da vange de sjelpe aa tse fleute. Ze ligke zoeë kót bijenee, dat d’r wink d’rdurch kan sjpieële. ’t Zal uuch werm pieng doeë an de oere. D’r wink zal vuur miech waache.’
D’r Ólf kiekt noa ziene erm, deë nog ummer Oetsjieg is durch d’r Oetsj zieng vingere. ‘Jank doch tseruk noa ’t wasser. Doa jehuets doe.’
‘Nae, doa is jee hoes vuur miech. Iech bin zoeë jroeës, dat iech alle sjelpe nuedieg han um tse kanne woeëne. En uur zalt miech helpe.’
D’r Astra-jónk sjpringt óp en vleit d’r Oetsj aa. D’r Ólf hulpt hem. Mar d’r Oetsj is zoeë Oetsjieg dat ze hem nit kanne vaspakke. Doabij is heë óch nog zoeë jroeës. Doch blieve ze ’t probere bis ze zelver jans Oetsjieg zunt. Va mui-iegheet zetse ze ziech werm óppen eëd. D’r Oetsj laacht.
‘Hat uur ’t noen bejraeve? Noeëts komt uur voet bij d’r Oetsj.’
Heë drieënt ziech um en leuft e sjtuk wieër d’r berg eri.
D’r Astra-jónk kiekt d’r Ólf aa. Sjliem druupt an de naas eraaf.
‘Kiek ins wie vier oeszient.’
‘Wie ing naas die d’r sjnóp hat. Noen zitse vier in d’r sjloever,’ sjnoeft d’r Ólf.
‘Dat jeet noeëts mieë aaf,’ zeët d’r Astra-jónk. Heë verzukt ziech ring tse vrieve.
‘Nae,’ zuet d’r Ólf, ‘hei binne jeet dat noeëts mieë aaf. Dat zies te wal bij d’r Oetsj.’
‘Doarum Ólf, mósse vier an duur zieë tse kome.’
‘Joa, mar wie. Da vange die doch aa tse fleute, dat vier jek weëde.’
‘Jek weëde, doa han iech óch jinne zin i. Blieve vier evver zitse, da zalle vier noeëts d’r litsjtee vinge.’
‘Wat is ’t ós weëd, Astra-jónk? Nit jek weëde, angesj hant vier nuuks draa.’
D’r Astra-jónk vrieft ziech ing druup sjliem van de naas aaf.
‘Wienieë weëds te jek? Wen-s te jet jeer wils han? Móts te doa jek vuur zieë?’
D’r Ólf klatsjt ziech in de sjliemheng.
‘Went ze 't zelfde dees wie jidderinne, bis te nit jek. Mar da bliet óch ummer al 't zelfde. Da endert ziech nuuks.’
‘En da,’ zeët d’r Astra-jónk, ‘weëds te óch jek. Sjtel diech ins vuur, vier mósse hei ummer blieve zitse. Iech mós nit draa dinke.’
‘Doe has reët, wat hant vier tse verlizze. Mar wie pakke vier ’t aa?’
‘Ja, Ólf, went vier e jans kling bis-je beweëje, da is ’t fleute misjien nit zoeë hel.’
‘Nae, dat is nuuks. Meens te wie lang ’t doert ier vier hei eroes zunt. Da is d’r Oetsj allang werm tseruk.’
D’r Astra-jónk lekt ing hank óp d’r erm van d’r Ólf.
‘Waad, iech han jet. Wits te wat vier dunt? Vier junt zelver fleute. Óp de sjelp va diech. Ing sjelp klinkt nit zoeë hel. Dat huet d’r Oetsj nit. En de angere sjelpe, die loestere misjien alling mar en haode ziech sjtil.’