(laat u voorlezen!)

Zilverblauw

De tswai veule ziech lieët weëde, werm va leefde. Ze wille van al zage, mar hön sjtimme kome nit wieër wie ’t jeveul.
‘Iech han óp uuch jewaad. Weë de sjelp vingt, vingt d’r sjtee.’
D’r Ólf veult de sjelp in zieng hank jluie.
‘Óp uuch jewaad,’ fluustert heë.
‘Joa, uur zut mit de sjelp óp waeg jejange.’
‘Mar doa zunt nog zoeëvöal sjelpe,’ zeët d’r Astra-jónk.
‘Joa,’ vilt d’r Ólf hem bij. ‘D’r Oeëjel.’
‘Deë broecht ze vuur de aier, angesj krient ze jing nui Oeëjele mieë.’
D’r Astra-jónk lieët de erm zakke en deed inne sjrit noa vure.
‘En d’r Oetsj da?’
‘D’r Oetsj broecht de sjelpe um ziech teëje de zon tse sjutse.’
‘Mar iech bin doch nit d’r ieëtsjte Ólf deë de sjelp vong. Langjeleie hat inne Ólf óch ing sjelp vónge. Doa woar zoeëjaar d’r litsjtee i.’
D’r Ólf kiekt eraaf en sjwiegt. Da kiekt e werm noa ’t Enit.
‘En heë hat diech jezieë.’
‘Joa, deë Ólf broecht de sjelp vuur zieng jesjiechte. D’r litsjtee hat e nit mieë jezoeëd.’
‘Dat sjtimt. Ós hat e mennieg kieër vertseld wie sjun dats te bis, mar d’r litsjtee hat e nit jezoeëd.’
‘Enit,’ d’r Astra-jónk waad effe, ‘Enit, woarum nims te d’r litsjtee ummer werm mit?’
‘D’r litsjtee is va jinne. Heë is mit miech kome oes ’t lit, hei reët boave ós. D’r litsjtee is va jinne, mar waal vuur jidderinne. D’r litsjtee tseecht d’r wèg noa ’t lit. Weë d’r litsjtee zukt, vingt ’t lit.’
‘Iech kom óch van inne sjteer.’
‘Dat wees iech, Astra-jónk en deë sjteer is jeboare in ’t lit.’
’t Enit deed ziech de kette mit d’r litsjtee aaf en hilt ‘m in de heng.
‘Iech lek d’r sjtee in ing sjelp. Doa hat oeëts d’r Oetsj i-jewoeënd. Noen drieve ze durch ’t wasser bis ze a land sjpeule. Wen ze inne vingt, hol iech d’r sjtee tseruk um tse kieke of me jeet zukke.’
‘D’r sjtee han iech nit jezieë, mar waal de sjelp.’
‘Doe kanks de jesjiechte, Ólf. Dat woar vuur diech jenóg um óp waeg tse joa.’
’t Enit kiekt d’r Astra-jónk aa.
‘Zilverblauw,’ fluustert heë.
‘Joa zilverblauw, Astra-jónk. De klure diet-s te zuks. Ze zalle ummer bij diech blieve.’
D’r Ólf sjtikt de hank mit de sjelp oes noa ’t Enit.
‘Nae, de sjelp is va diech. In ’t wasser zint zoeëvöal sjelpe, jenóg vuur jidderinne.’
’t Enit jeet mit ing hank tusje de sjtengele in ’t wasser en pakt ing sjelp. ’t Holt d’r litsjtee van de kette en deed ‘m in de sjelp.
‘Weë diech vingt, deë diech zukt, ziet ’t lit.’
De sjelp lieët ’t lanksaam in ’t wasser roetsje. De tswai kieke de sjelp mit d’r litsjtee noa. ’t Lit sjiemert in ’t wasser tusje de sjtengele. Bis ze ’t nit mieë zient. Wen ze ziech umdrieëne, sjweëft ’t Enit lanksaam eróp.
‘Enit, sjun fiejoeër,’ fluustert d’r Ólf.
’t Enit laacht noa ze.
‘Zilverblauw,’ zeët d’r Astra-jónk en sjpreit de erm.
Oes de loeët sjneit pluus eraaf. ’t Vilt óp de plume. ’t Enit is nit mieë tse zieë. De tswai drieëne ziech um. Ze lofe uvver de litsjtrief tseruk noa ’t naes. D’r Ólf hilt de sjelp nog ummer in zieng heng.
‘Iech wil zoeë jeer tseruk noa de angere Ólfe.’
‘Iech óch. De sjelp hat ós braad, de sjelp bringt ós tseruk.’
D’r Astra-jónk bloast vuur ziech oes.
‘Iech wil tseruk noa ’t Astra-jónk. Zilverblauw.’
De zon kunt óp. De sjtengele zakke lanksaam in ’t wasser.
‘Kiek,’ wiest d’r Ólf, ‘doahinge is ’t naes.’
’t Naes sjtikt boave de zakkende sjtengele oes. Heë deed ziech de sjelp i jen tèsj. Vuurdat de sjtengele jans in ’t wasser zunt, kome ze bij ’t naes. Ze kroefe óp d’r rank, an jidder zie inne. D’r Astra-jónk kiekt in ’t wasser.
‘Hei ónge urjens drieft de sjelp mit d’r litsjtee.’
D’r Ólf wiest eróp.
‘Hei boave urjens sjweëft ’t Enit.’
‘Weë zal d’r litsjtee noen vinge?’
‘Misjien hat inne van de angere Astra’s bij uuch 'm al vónge?’
‘Da hauw ’t Enit ’t wal an miech vertseld.’
‘Dat dink iech nit. ’t Hat doch óch nit vertseld van d’r Ólf bij ós.’
‘Dat sjtimt. Dat woar óch nit zoeë wiechtieg. Vöal wiechtiejer woar dat vier óp waeg zunt jejange.’
‘Mar iech mós waal zage, dat wen d’r Ólf bij ós d’r sjtee nit hauw jezieë, iech nit nuisjierieg woar woeëde.’
‘Joa en wen iech nit kótbij ’t Astra-jónk wool kome, da woar iech nit voetjejange en woar diech nit bejieënd.’
‘’t Hat allenäu jet mit ee tse maache. Ópins endert ziech jet mit inne jroeëse sjlaag’
‘Joa Ólf, ópins endert ziech jet durch ós.’
‘Astra, bij ’t Enit hat ’t aajevange en bij ’t Enit kunt ’t werm tseruk.’
‘Jenauw wie d’r litsjtee. Deë jeet en kunt tseruk. De sjelp bliet bij ós. ’t Is ós hoes.’
De heng junt durch ’t wasser. Ze vare tseruk.