(laat u voorlezen!)

Tseruk óp 't land
De zon klömt an d’r himmel. Wen ze óp ’t huekste punt is, zient de tswai ing sjmaal sjtrief an de horizon. D’r Astra-jónk hilt de hank sjtil.
‘Mósse vier werm langs d’r Oeëjel en d’r Oetsj?’
Óch d’r Ólf hilt de hank sjtil.
‘Zicher óch werm sjloffe blieve en ós klöppe mit de wólve?’
‘Nae, vier broeche ós nit mieë tse verberje vuur de naat. Vier zient ’t lit in d’r duuster.’
D’r Ólf klopt ziech óp de taesj.
‘Zoeëlang de wólve kroefe en nit reëtóp lofe, zalle ze verjaagd weëde wen ze kótbij kome.’
‘Mar woa junt vier a land. Da mósse vier e sjtuk wieër durchjoa, dan wie vier d’rhin jónge.’ ‘Vier zalle ing moal durch de naat mósse joa.’
‘Noen weëde vier waal nit ópjehaode durch d’r Oetsj en d’r Oeëjel.’
‘Doe has reët, mar wat maat ’t óch oes. Los ós joa.’
D’r Astra-jónk hoalt ins deep oam en bloast oes.
‘Iech wil evver doch flot werm bij de angere Astra’s zieë.’
‘Doe meens ’t Astra-leef,’ laacht d’r Ólf.
‘Joa, ’t is zoeëjet wie ’t Enit, zilverblauw.’
‘Zouw ’t nog doa zieë?’
‘Wat meens doe da? Angesj hulpt ’t Enit miech wal.’
‘Koom da, los joa.’
Doa junt ze wieër. De sjtrief weëd jroeëser, ’t land kunt kótterbij. Ópeemoal zient ze de Oeëjele. D’r Ólf pakt de sjelp.
‘Zal iech ins bloaze?’
‘Nae, doe móts ze nit tsenke.’
‘Iech wil ze nit tsenke.Iech wil ze jrusse. Jans effe mar bloaze. Dat deed nit pieng. Kiek, ze winke mit de vluejele.’
‘Dat dunt ze um sjelpe tse zukke en d’r Oetsj tse sjutse teëje de zon.’
‘Joa, d’r Oetsj likt lankoes in d’r zank. Deë hat ’t jód.’
‘Iech zien in d’r zank vöal mieë naeste, dan wie vier doa woare.’
D’r Ólf deed de sjelp werm voet.
‘Ejentliech hauw iech ’t hön van ’t Enit wille vertselle.’
‘Woarum zouws te. D’r Oetsj en d’r Oeëjel hant ziech vónge. Die hant nit mieë nuedieg.’
Ze vare wieër. D’r Ólf mós laache.
‘Astra-jónk, nit tse hel, vier kome wal doa. Went-s te heller wie miech durch ’t wasser jees, drieëne vier dierek in ’t wasser rónk en kome vier jaar nit mieë vuuroes.’
‘Jees te miech noen tsenke?’
‘Nae.’
‘Joawaal. Waad mar, wens doe ing Ólf-leef bejieëns.’
D’r Ólf ruucht in de loeët.
‘Ólfe zunt Ólfe.’
Noen laacht d’r Astra-jónk.
‘Has te ze al jeraoche?’
D’r Ólf zeët nuuks mieë en huit mit de hank in ’t wasser en wurpt jet wasser. Laachend junt ze wieër. D’r zank an de kant weëd ing sjmaal sjtrief.
‘’t Is nit mieë zoeë wied,’ zeët d’r Astra-jónk, ‘doa hinge zien iech ’t hoeëg jraas.’
D’r Ólf kiekt hem aa.
‘Ejentlieg jeet ’t ópins tse flot. Wen vier aakome junt vier werm ózze waeg. Jidderinne jeet inne angere waeg oes.’
D’r Astra-jónk kiekt vuur ziech oes. ’t Is sjtil in ’t naes. Dat bliet zoeë bis ze óp de plaatsj kome woa ze ziech vuur de ieëtsjte moal jetróffe hant. Oane jet tse zage sjtieje ze oes. Tsezame haode ze d’r rank vas. Da duie ze ’t naes tseruk, ’t wasser óp.
‘Vier junt ós eje naes maache,’ zeët d’r Ólf.
D’r Astra-jónk kiekt ’t naes noa.
‘In d’r duuster zal dat naes tsrukkome bij de tek.’
‘Joa en da kan ’t misjien werm e nui naes weëde.’
‘Weë wees. Vuur d’r Oeëjel’
‘Of vuur ’t Astra-leef en diech.’
D’r Astra-jónk lekt ing hank óp de sjouwer van d’r Ólf.
‘Doe zals miech feële.’
‘Tsezame bringe vier de jesjiechte van ’t Enit noa de angere.’
‘Joa, ’t Enit hant vier tsezame jezieë, mar doe has ’t Astra-leef evver nog nit jezieë.’
‘De angere Ólfe has doe jezieë, mar iech nit de Astra’s.’
‘Da móts te mit miech mit. Doa zitst nuuks angesj dróp.’
‘Jód,’ laacht d’r Ólf, ‘wie zaats te óch werm? Zilverblauw? Iech bin benuid. Wie mósse vier lofe?’
‘Iech bin va die zie kome. En wen vier lang jenóg durch ’t hoeëg jraas zunt jelofe, da zient vier ópins inne jroeëse boom. Inne boom jans alling, sjterker wie d’r busj, jewonne van d’r sjtórm. Doa mósse vier zieë. En…’
D’r Astra-jónk kalt nit mieë wieër.
‘Wat is,’ vroagt d’r Ólf. ‘Bis te bang dat d’r boom wirklieg alling is, oane Astra’s?’
D’r Astra-jónk sjwiegt nog ummer.
‘Doe tswiefels. Doe wils zoeë jeer d’rhin, dat-s te bang bis ’t nit mieë tse vinge.’
Heë pakt de sjelp in de heng.
‘Ze jluit i mieng heng. ’t Enit hant vier vónge, zilverblauw. Noeëts zal ’t voetjoa. Koom, de sjelp lieët ós zukke.’
‘En… lieët ós vinge,’ fluustert d’r Astra-jónk.
’t Vingt aa tse winge. D’r wink roesjt durch ’t hoeëg jraas.
‘D’r winkt bloast um ós tse bejrusse,’ zeët d’r Ólf.
Ze drieëne ziech nog ee moal um. ’t Naes drieft e sjtuksje van de kant aaf. D’r Ólf ruucht. Tsezame lofe ze wieër.