(laat u voorlezen!)

D'r boerehof

Zieng vrauw duit d'r kingerwaan alling. 't Kink vingt aa tse kriesje. D'r Anton dreëgt afwesselend 't Joke en 't Wies óp ziene ruk. Wied voet hure ze inne hónk bletsje.
'D'r hónk hat ós jehoeëd,' zeët d'r Anton.
Wen ze kótterbij kome, zient ze bij de poats neëver d'r boerehof ing vrauw sjtoa. 't Is de boerin. D'r Anton winkt noa heur.
'Komt uur jans tse vós?'
D'r Anton zetst 't Wies óppen eëd.
 'Jans tse vós. Vier moeëte voet. Krig.'
'Iech wees 't. Miene man hat al jezieë, dat doa vöal lu durch de velder lofete.'
'Kanne vier e tsietsje hei bij uuch blieve?'
'Natuurlieg, komt flot eri.'
In de kuche sjmiert de boerin dikke bóttramme. 't Kinke kriet milch oes ing flesj. Óp d'r zölder weëde mit dekkens bedder jemaat. Doa sjloffe ze in 't häu. D'r krig sjiengt wied voet tse zieë. Jing tuut. Jinne kelder. Jinne honger. Jing angs. Al hure ze nog wal e bis-je 't sjisse.
De kinger kanne doa herlieg sjpieële. Ze darve bij d'r boer óp de kaar mit noa jen veld. Heë zetst ze óch wal ins óp d'r ruk van 't peëd. D'r hónk sjneurt döks mit ze mit. D'r noaberman, d'r Anton en d'r pap wirke mit óp d'r boerehof. De vrauwlu helpe de boerin. 't Kinke krieënt in d'r kingerwaan. En zitst óch wal ins bij de kinger óp d'r sjoeës. Noa mieë dan inne mond kunt inne man van 't jemeendehoes vertselle, dat ze werm noa heem tseruk kanne joa. De kinger vinge 't ejentlieg nit zoeë sjun. Ze hauwe zoeng herliege tsiet óp d'r boerehof. Mar de boerin beloaft ze, dat ze mit de zommervakans werm darve kome sjloffe in 't häu. D'r boer bringt ze óp de boerekar tseruk noa heem. D'rzelfde waeg tseruk mar noen nit mui en jinne honger.
'Iech bin benuid wie 't heem oes ziet,' zeët de mam.
'Ós hoes is zoeë sjterk wie inne rots,' laacht d'r pap.
In de sjtroas lofe honder rónk. Óp d'r ek sjteet e sjoaf. De vuurdure zunt ópjebraoche. Roete kapot. Jardienge danse eroes. Óp de sjtuup ligke sjtukker va daachpanne. I hoes sjtunt de kaste en sjaoser óp. Ing vaas likt jebraoche óppen eëd.
'Ze hant natuurlieg jet va weëd jezoeët. Jeluklieg hant vier dat nit,' zeët d'r pap.
De mam pakt hem bij d'r erm.
'Vier hant ós, dat is vöal weëd.'
'Joa, en vier zunt sjterker dan d'r krig. Koom vier junt de vaan oessjtaeche.'
Daaglang wappert de vaan an d'r vuurjieëvel van 't hoes. D'r pap en d'r noaberman zetse nui roete i. Óch 't daach weëd werm jemaat. D'r Anton hat nog jet panne i ziene sjtal. Heë bringt ze mit ing kaar. 't Laoch in d'r kelder erinnert hön an d'r krig. Doarum weëd 't tsouwjemoerd durch d'r Frings. Ier ze werm noa jen sjoeël kanne joa, doert nog effe. In de klaslokale woeëne tsoldate. De kinger vinge 't jaar nit sjlim. Ze sjpieële óppen sjtroas. Oane tuut. En van de tsoldate, die noen doa zunt krient ze sjnuuts. 't Oavends darve ze jet langer ópblieve. Doa is moeziek óppen sjtroas. De lu danse. D'r krig is verbij.