(laat u voorlezen!)

't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel drei

D'r man van de uvverzie

De sjtim van d'r Arche klinkt uvver d'r berg. ‘Zoeë wie d’r mond wint van de wólke, zoeë winne vier van ’t laoch. De sjwatse sjting oes d’r duuster bringe ós wermde en lit.’
Ejentlieg zeët e ummer ’t zelfde. Mar de lu hure dat al nit mieë. Ze kome en junt oes angs, jedreëve durch hofnoeng um tse uvverleëve. Wen ze noa heem junt, kiekke ze nit um. Dat jehuet ziech nit. D’r Arche hat zienne eje weëg en deë is jans alling va hem. Heë bliet sjtoa en waad bis jidderinne voet is. Da leuft e durch ’t veld noa ’t laoch. D’r Ielja pakt de hank va zieng  mam vas. Ze sjtikt de heng in heur taesj. Tsezame veule ze de wermde van de herfsklure. D’r Ielja drieënt ziech um. Heë ziet d’r Arche óp d’r sjtee. ’t Sjwats kleed wingt in d’r wink. ’t Is jraad inne voeëjelsjrek in e sjtóppelveld, oane koare en oane vüejel. De mam zeët nit mieë: ‘Kiek vuur diech.’ Ze knieft hem in zieng werm hank. Heem losse ze in ’t tsimmer effe ’t lit oes. D’r Ielja danst rónk d’r dusj. De heng sjtikt e in de loeët.
‘Kiek mam, wermde en lit, oane ’t laoch.’
‘t Weëd jesjeld. Ze maache flot ’t lit aa. De mam deed de duur óp. D’r Ielja sjteet hinger de vinster in ’t tsimmer. ’t Is d’r man deë an de uvverzie van de sjtroas woeënt.
‘Iech wil effe kiekke of inne heem is. ‘t Is jraad of iech jet zoog sjienge. Iech dink ’t is misjien inne ibraecher. Jank mar ins flot kiekke. En wie iech kótter bij ’t hoes koam, woar ’t jraad of iech laache hoeët.’
‘Kan uur dat van de uvverzie allenäu zieë,’ zeët de mam.
D’r man knikt: ‘Joa en ’t laache hoeët iech hei.’
D’r Ielja sjteet noen neëver zieng mam in d’r jank.
‘Vier sjpieële mit ing kniepslamp.’
‘Mit ing kniepslamp? Óp d’r vriediegoavend? Da tselt mar ee lit. D’r mond. ’t Lit van d’r mond.’
Mit de doemme pakt heë de helpe vas.
‘Wie wils doe dat óch wisse. Doe has jee littseeche. Doe has jinne pap. Wat hat uur mit ’t laoch tse maache?’
De mam vilt hem in de reë.
‘Mienne man. Doa ónge in ’t laoch!’ Ze keëkt ’t bauw.
‘Vier hant jelierd ózze eje wèg tse joa! Vier zint ós eje lit!’
Heë lieët de helpe los en drieënt ziech um. D’r Ielja leuft hinger hem aa. Heë zouw ’t lifste zieng heng in hem zie jezich duie. De mam pakt heur kink vas. Heë sjtikt zieng hank oes. D’r erm weëd ummer langer. De helpe kan e jraad nog  sjnappe. D’r man veult de wermde in d’r ruk en vingt aa tse lofe. Ummer heller. Da lieët d’r Ielja los. Óp kneihüegde vluut e bij ziech d’r jank i. Wen heë werm ópsjteet, hat de mam de duur al tsouw jemaad.
Ze kan nit hure dat e ruft: ‘’t Laoch hat dienne man, dienne jong kriet ’t óch nog.’
Ze zitse nog ing tsiet tsezame in ’t tsimmer. Óp d’r dusj likt e bóch mit foto’s.  Óch foto’s van d’r pap. De mam sjtriecht ziech durch de hoare.
‘Heë woar jinne vrunk van ’t laoch.’
‘Woarum jonge da derhin, mam?’
‘Zienne pap jong óch derhin. En dem zienne pap óch, en dem zienne pap, en dem zienne pap...Wievöal pappe dat al nit jedoa hauwe, wit me jaar nit. ’t Jong vanzelf, vadder óp
zoon.’
‘Mós iech da óch joa?’
‘Ópins kan ziech jet endere, angesj zouw al ummer ’t zelfde blieve. Doe has jee littseeche, waal heng die diech d’r wèg tseje.’
‘En d’r Arche mam, is deë óch ummer jeweë?’
‘Dat vroagt ziech jinne aaf. Heë is al oad. Dat is vuur de lu jenóg. Wen ziech mar nuuks endert.’