't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel veer

(laat u voorlezen!)

Helpe  

In d’r duuster junt ze de trap eróp. D’r Ielja zitst bij zieng mam óp d’r hoekelepak. Mit de ing hank hilt e ziech an heur sjouwer vas en de anger neëver heur oge.
‘De heng sjienge alling vuur ós.’
D’r daag d'rnoa sjtunt ze al vrug óp. De mam mós óp tsiet noa jen werk. Zicher óp zamsdieg is vöal tse doeë. Ze wirkt bij d’r bekker.
Wen ze in de bekkerij broeëd mós hoale vuur in ’t jesjef, huet ze nog jraad wie inne zeët: ‘Has te dat jisteroavend jezieë? Deë jong van heur. Heë hool jing hank óp de brós.’
‘Heë zouw óch umjekiekt han,’ zeët inne angere.
Wen het mit de erm vol broeëd eri kunt, weëd ’t kalle fluustere en da sjwieje.
Bis het zeët: ‘Broeëd jenóg.’
Hingenaa in ’t jesjef zeët inne: ’Jód dat vier ‘t laoch hant.’
De mam van d’r Ielja pakt e paar broer i.
‘Jód dat vier koare hant en dat waast boaven jen eëd.’
De vrauw van de bekkerij veult de sjpannóng sjtieje.
‘Jód dat mienne man ’t broeëd bakt.’
Deë daag weëd alling nog mar uvver ’t weer, nui kleier en d’r bezuk van zóndieg jekald. ‘t Oavends kriet ze van d’r bekker e broeëd in ing jroeëse tuut en d’r loeën in ing kling.
Wen ze heem de duur ópdeet ruft  ze: ’Tutenuits, is jód nuits!’
D’r Ielja hilt e paar helpe vas. Ze zunt vasjebónge an ’t trapjelender. Heë jeet óp en neer. Bis de vus óppen eëd kome. Doe lieët heë los. De helpe klatsje teëje ’t jelender.
‘Wen de tute kome is ’t jód. Wen de tuut jeet…’ De mam waad effe. ‘Vier hant de tuut allang nit mieë jehoeëd. Wie kunste an die helpe?’
‘Van d’r man hei teëjenuvver. Heë sjtong hei vuur de duur mit e verbank um d’r kop. Wie iech ópmaachet, zakket ’t verbank uvver de oge. Doe han iech hem de helpe losjemaad. Mit de ing hank duiet heë ’t verbank umhoeëg en mit de anger hank hool e de bóks vas. Zoeë isse noa heem jesjtrómpeld.’
De mam wees nit of ze laache mós.
‘Doe brings de helpe waal tseruk.’
D’r Ielja jeet de trap eróp um de helpe los tse maache.
‘Nieëkste waech móts te nit mieë umkiekke.’
‘Doa waor doch nüks tse zieë, mam.’
Mit de helpe um d’r nak jeet e óp bloeëse vus eroes. Heë hat ze an de dikke tsieëne vas-jemaad. Bij jiddere vóssjtap zetst heë ziech aaf. Zoeë sjweëft heë noa de uvverzie. Ummer hoeëjer. In ’t sjloftsimmer ziet heë ing fiejoeër i jen bed.ligke. Jans i verbank jewikkeld. D’r Ielja zetst ziech nit mieë aaf. De helpe sjtaeche e sjtuks-je oes de brivvebus. Óp de tsieëne sjliecht heë ziech noa heem.
‘Mam, an de uvverzie likt inne mummie i jen bed.’
Ze zetst inne kessel óp de forneus en sjwiegt.
‘Inne mummie, mam. D’r man van de helpe is inne mummie.’
’t Swieje van de mam deet hem wase.
‘Iech jon nit mieë noa d’r berg.’  
Ze drieënt ziech um.
‘Iech jel diech e paar helpe.’
Ze wil hem mit e paar helpe vashaode. Jiddenfals zoeëlang heë nit oes d’r rek waast.
‘Joa, mit de heng in taesj, jewikkeld in helpe en nit umkiekke. Jenauw inne mummie,' zeët d'r Ielja.
‘Ielja, ’t jeet um ós tute. De tute um tse aese, um tse leëve. Nit um de tuut van dön.’
D’r Ielja sjtikt de heng in de loeët: ‘Ópins kan ziech jet endere.’
Ze drieënt ziech noa de forneus en reurt sjwiejend in d’r kessel. Sjwiejend. D’r Ielja is jewase.