't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel ach

(laat u voorlezen!)

D'r Ie

D’r Ielja deet an ing zie vure de helpe los en maat ze an d’r dikke tsieën vas. Dat deet e óch an de anger zie. Da sjtrekt e ziech de bee en trukt ze werm i. Jenauw wie doe bij ziech heem an ’t trapjelender. Zoeë jeet e eróp en eraaf. Ummer wieër eraaf. Went e bauw ónge is, maat e mit ing hank de helpe óp d’r ruk los. Ze vleie umhoeëg. Mit de anger hilt e de helpe an de vuurzie vas. Da lieët e ziech valle en trukt de dikke tsieëne droes. Effe bliet e ligke. Da jeet e reëtóp zitse. Heë waad of de duur ópjeet. Mar ’t bliet sjtil. Boave ziech is óch nuuks tse hure. Wat zouwe ze óch zage. De lu mit helpe doge nurjens vuur. Óch nit d’r man woa heë mit jekald hat. Toch wil e dem jrusse. Mar wen ’t hinge de duur inne huet, da hingt e werm d’rneëver. En heë wil wieër, oane helpe, oane jesjnapt tse weëde. Went e jeet sjtoa veult e jet an zieng vus. Jet kriebbele.
‘Wurm zut uur ’t werm?’
Heë sjnapt d’rhin. ’t Is jraad of e inne wórm veult. Waal inne dikke. Heë trukt draa. Ummer heller. En da jeet zienne erm umhoeëg. D’r wórm is d’r erm van e keëlsje. Heë boemmelt an zieng hank. Oes zienne ronge mónk klinke fluusterende klanke. D’r Ielja kan van de klanke jing wöad maache. Mar heë huet waal dat e nuuks koads in ziech hat. Heë zetst ‘m óppen eëd. Umdat e kling is jeet d'r Ielja werm zitse. Zoeë kanne hem reët in zieng broeng oge kieke.
‘Weë han iech doa oes jen eëd jetrókke.’
’t Keëlsje wiest óp ziechzelver.
‘Joa dat sjnap iech,’ laacht d’r Ielja.
’t Keëlsje wiest werm óp ziechzelver en flüstert: ‘Ie.’
D’r Ielja zeët ‘m noa: ‘Ie.’
’t Keëlsje knikt: ‘Ie.’
Da wiest ’t noa d’r Ielja. De sjwatse vach boave zieng oge rimpelt ziech.
Noen wiest d’r Ielja noa ziechzelver: ‘Ielja,’   
D’r tsirkel van d’r mónk weëd jroeëser.
‘Ie.’
‘Joa, zoeëjet.’
’t Keëlsje winkt dat d’r Ielja mit mós joa. Ze lofe wieër van de lamp voet. ’t Bliet jenóg lit um de blinkende vach van ’t keëlsje tse zieë. Heë hat inne wagkelende jank. Bij e laoch in inne ek bliet e sjtoa. Noen wiest e eraaf. D’r Ielja jeet durch de kneie. ’t Keëlsje leuft ’t laoch eri.
‘Ie,’ fluustert d’r Ielja.
’t Keëlsje drieënt ziech um. De vach rónk d’r mónk rimpelt ziech en heë winkt alwerm. Óp heng en kneie kruuft d’r Ielja hinger hem aa. De eëd is broen en fien wie zank. D’r jank vuur hön is kloar. Oes de oge van d’r Ie sjiengt lit. An ’t end van d’r jank kome ze in e jroeës hoal. Inne jroeëse zaal mit inne janse hoof keëlsjer. Ze lofe durchee. Kroefe in de moere of kome eroes mit mangele óp d’r ruk. In bek weëde de mangele leëgjesjód. Mar ze sjtunt tse wied voet um tse zieë wat dri zitst. Óp eemoal sjteet al sjtil. De oge sjienge noa d’r Ielja. Hei kan e jraad sjtoa. Heë sjteet in ’t volle lit. D’r Ie sjtikt zieng hank oes. ’t Is jraad inne leffel. An de binnezie is jing vach. De kótte vingere mit lang neël umsjlisse vuurzichtieg de hank van d’r Ielja. Heë veult ing hel hoed mit broebele.
Mit de anger hank wiest heë noa d’r Ielja en noa ziechzelver en fluustert; ‘Ie.’
Wie in inne oam fluustert ’t janse hoal: ’Ie.’
Da wies te mit inne vinger noa zienne mónk en eróp noa d’r Ielja. Mit d’r kop knikt heë noa de lu. D’r Ielja fluustert zienne eje naam. Effe is ’t sjtil. Hei en doa huete ‘Ie’ mit d’rhinger ‘A’. Ieëtsj sjtil mar ummer mieë, ummer heller. De vach boave de oge rimpelt ziech.
Went e nog e paar moal ‘Ielja’ zeët, weët ’t fluustere sjprèche en óp eemoal rófe ze tsezame: ‘Ielja.’