't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel tswelf

(laat u voorlezen!)

Aese

‘Ielja, leëve blieve Ielja,’ fluustert ‘t.
Wen ’t noa je bed jeet, leuft ’t ieëtsj noa ’t tsimmer van d’r Ielja. Nog ummer leëg.
‘Iech ving diech,’ zeët ’t lanksaam, ‘mörje.’
Ing tsiet likt ’t nog wakker. Va wieds huet ’t sjritte kótterbij kómme. ’t Zint de hoeve van e peëd. Óp de bloese vus leuft ’t noa de vinster. Mar ’t peëd is nit mieë tse zieë. De sjritte sjterve voet in ing anger sjtroas. Lang noadat ’t tswelf oer jesjlage hat, vilt ’t in sjlof. ’t Peëd is nog ing kier tse hure. Noen kunt ’t langs ’t hoes van ’t Iris. Dat hüet ’t nit. ’t Is in d’r ieëtsjte sjlof.  
 
 ’t Fleute van 't sjloffe hilt óp. De keëltjer sjtunt reët. D’r Ielja likt óp ing zie, heë sjlieëft nog. De keëlsjer  kómme kótterbij. Hön lit vilt óp d’r Ielja. De vach rónk d’r mónk van d’r Ie rimpelt ziech. ‘Laach,’ ruft e.
De angere róffe hem noa.
‘Laach, laach!’
Ee oog van d’r Ielja jeet óp en dan ’t anger. Ze kniepere. ’t Doert effe vuurdat e sjnapt wat e ziet. Heë sjtrekt ziech de erm en de bee. Da rekt heë ziech oes. D’r kop weëd knalroeë. Oes ziene mónk peësjt heë lóf. Inne vulkaan deë wakker weëd. De keëlsjer probere ziech hinger-ee tse verberje.
Went d’r Ielja dat ziet trukt e de ekke van d’r mónk umhoeëg en zeët: ‘Hahaha,’en d'rhinger: ‘Laach, laach.’
De keëlsjer kómme werm kótterbij.
Ze róffe noen óch: ‘Hahaha, laach, laach!’
Wen ze oes-jelaachd zunt, vrieft d’r Ielja ziech uvver d’r boech en mit de anger hank maat e werm inne mónk noa: ‘Hap, hap!’
‘Hap, hap,’ deed d’r Ie hem noa.         woed verpakt i jardienge. Un en jonge kwiet woe                                                                                                                                                  
D’r Ielja sjtikt d’r doem óp: ‘Jód.’
D’r Ie kiekt noa zieng hank en sjtrekt ziech d’r doem.
‘Jód,’ flüstert heë.  
Ze lofe noa de plenk um de kump tse pakke. Óch d’r Ielja leuft mit. Heë sjupt ziech d’r kómp jód vol. Ing hank mós e oavenóp de wurm legke, angesj valle ze d’r vanaaf. Wen ze an d’r jroeëse ronge dusj zitse, huetste ’t sjlurpe van de wurm die in d’r mónk floetsje. Aaf en tsouw kiekt d’r Ie noa d’r Ielja.
Tusje tswai wurm durch zeët-e: ‘Jód.’
D’r Ielja knikt en laacht. Noa ’t aese sjtunt de kump werm óp de plenk langs de moer. Ze hant d’r boech vol, mar d’r zin óp wurm bliet. D’r boam van de bek is tse zieë. D’r Ie maat mit ing hank inne mónk noa.
‘Hap, hap,’ zeët e en wiest noa de moer.
Durch de lucher in de moer kroefe de keëlsjer voet. D’r Ielja verzukt in de lucher tse kieke, mar heë ziet nuuks. Mit ing mangel óp d’r ruk kruuft och d’r Ie e laoch eri.
Effe sjpieëder klinkt oes ’t laoch: ‘Ha, ha, ha!’
Zieng hank mit inne wórm sjtikt eroes.
‘Danke,’ zeët d’r Ielja en sjlurpt ’t deer óp.
Noen is ’t sjtil en oane de oge van de keëlsjer weëd ‘t óch duuster. ’t Intsiegste lit zint de heng van d’r Ielja. Heë zetst ziech óppen eëd. De heng neëver ziech. Ze sjpieële in d’r drek. De körrelsjer roetsje tusje de vingere durch. Boese ziech is nit mieë tse zieë dan wat de heng losse zieë. Va binne veult e d’r zin óp wurm. Oane honger veult e zin óp aese. Dat lieët hem hei. Dat lieët hem nit wieër joa.  Zin óp wat nog kome mós. Of dat al voet is. D’r tswiefel roetsjt durch zie jeveul. ’t Jeveul dat hem hinger d’r Arche aa loos joa. Noa ing res van ziene pap. Noen sjtrekt-e ziech de bee in d’r sjtub en zetst nit ziene sjrit um wieër tse joa.