't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel vieëtsing

 
(laat u voorlezen!)

Hoefiezer

’t Hoes an de uvverzie is nog ummer eëve sjtil wie jisteroavend. ’t Iris leuft flot noa d’r bekker. D’r jeróch va frisjjebakke broeëd kunt ‘m teëje. Nog mieë lu hant dat jeraoche. Bij ’t jesjef sjtunt al e paar lu.
‘Mörje. Jód jesjloffe. Komt mar flot eri. An duur is ’t vöal tse kaod,’ zeët ’t Iris.
Kóm dat inne jet zeët. E bisje mómpele huekstens. Mar dat is ’t Iris jewend. Die vrauw mit deë jekke jong. Wen ’t nit jód jeet, jeëve ze zoeëjet flot de sjood. De winkterkauw maat ónzicher. Krient ze wal jenóg sjwatse sjting um d’r winkter durch tse komme? En ’t broeëd, weëd dat nit tse duur. Vriedieg zalle ze d’r Arche kreftiejer noazage wie angesj. Dat hulpt.
In ’t jesjef völt ’t Iris de tute. Bij jiddes kier ’t woad tuut kiekt ‘t de lu aa. Mar jinne lieët jet merke. Vuur de vinster sjteet ópins ’t Echna. De oge wied óp. Neëver ziech sjteet ing vrauw. Ze sjtare ’t Iris aa. Um d’r kop hant ze inne dóch jebónge. In ’t jesjef sjteet nog inne man. Went e de tuut broeëd kriet, jeet e eroes. ’t Iris leuft hinger ‘m aa. De vrauwlu zint voet. Wie ’t óch de sjroas aafkiekt, noa links en noa reëts. Nurjens mieë tse zieë. ’t Kriet inne kauwe sjoeder. ’t Deed de erm uvveree en leuft eri. De vrauw van d’r bekker kunt mit broer in de erm oes de bekkerij. Ze lekt ze óp de plank langs de moer.
‘Vier hant óch bauw jing tute mieë,’ zeët ’t Iris.
De vrauw leuft noa de duur van de bekkerij.
‘’t Jieëft zoeëvöal tute.’
‘Zoeëvöal tute wie alle lu?’
‘Iris doe bis hei um broeëd tse verkofe.’
‘Um tute tse völle.’
‘Wie-ts te ’t óch neums.’
‘Broeëdtute. En die anger tuut da. Wie zouwe vier die da neume? Doeëdtute?’
‘Iris, sjwieg. Doe bis al jenóg kwiet.’
‘Kwiet? Kwiet? Iech wil ’t tseruk. Huetste? Tseruk!’
Oane nog jet tse zage jeet de vrauw voet.
‘En tute han iech nuedieg,’ ruft ’t Iris noa de bekkerij.  
De jesjefsduur jeet óp. Inne man leuft noa de tieëk. Heë hieëft ing taesj óp.
‘’t Broeëd kan óch zoeë mit.’
‘’t Iris lekt e broeëd óp de tieëk.
‘Al wat oane tuut kan, jeet langer mit.’
D’r man duit ’t broeëd in de taesj en kiekt de vrauw teëjenuvver ziech vreëm aa. An duur zeët e vuur ziech die zin van ’t Iris e paar moal lanksaam noa.
‘Al wat oane tuut kan, jeet langer mit.’
De oge van ’t Echna en van die ing vrauw haode ’t Iris de res van d’r daag jevange. Noa anger oge hat ’t deë daag nit mieë jekiekt. Wie de bekkesjvrauw de nui tute braat, loos ‘m dat kaod. ’t Zaat nüks. Die oge van die vrauwlu. Woarum sjtónge ze doa? Sjtarete ze hem aa? En woarum ópins voet, zoeë flot voet? Ze koame vuur hem doch. Wole ze jet zage vuur ’t voetjoa? Woahin zint ze?
Wen het noa heem jeet, is ’t al duuster. De duur van ’t jesjef kliengelt nog ee moal. Dan sjlist de vrauw de duur en maacht ’t lit oes. In de bekkerij brent nog lit. D’r bekker bakt zoeë sjpieë nog broeëd. ’t Iris kunt langs de sjtroas van ’t Echna. Op d’r ek bliet ’t sjtoa. ’t Deet ziech de heng oes de taesj en leuft de sjtroas eri. Bij ’t hoes van ’t Echna zint de jardienge óp. ’t Lit in ’t tsimmer is oes. ’t Huft de hank óp um aa tse sjelle. Vlak vuur de sjel hilt ’t d’r erm sjtil. Óp de duur ziet ’t e hoefiezer aafjemoald. ’t Hoots is i-jeduid en de jreun verf jebasjte. Hootssjplintere ligke óppen eëd. ’t Iris lieët d’r erm zakke en deed inne trit noa hinge.
‘’t Peëd,' fluustert ‘t.’
’t Sjpringt noa vure. ’t Sjelt en klopt óp de duur. Nuuks reurt ziech.
’t Bukt ziech en ruft durch de brivvebus: ‘Echna!’