't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel vóftsing

 
(laat u voorlezen!)

Rupsje

Zieng sjtim sjalt durch d’r jank. Mar noa d’r echo is ’t sjtil. Lanksaam kunt ’t reët. Sjtaart noa de duur en drieënt ziech da um. De sjtroas is leëg. ’t Iris leuft tseruk noa d’r ek. ’t Drieënt ziech nog ins um. De hoezer zint sjwatse jesjtalte in ’t bleeche lit van de sjtroaselampe. ’t Leuft wieër. Óch bij ziech in de sjtroas bejieënt ’t jinne. Mit ing hank jeet ’t uvver zieng vuurduur. De duur is nog jans. Da sjtikt ’t d’r sjlussel in ’t sjlusselslaoch. Vuurdat ’t d’r sjlussel umdrieënt waad ’t effe. Zouw e werm heem zieë? D’r jank eri kome? In d’r duuster de heng ópsjtaeche, dat dong e zoeë jeer. In d’r duuster zieng sjiengende heng umhoeëg haode. ’t Iris drieënt d’r sjlussel um en duit de duur óp.
Zofort ruft ’t d’r jank eri: ‘Ielja!’   
’t Huet alling zieng eje sjtim. ’t Sjluust de duur hinger ziech. Troane kome in zieng oge. De erm kruutst ’t vuur de brós. De heng sjtrieche uvver de boave-erm. ’t Veult ziech alling en kaod. Wat ’t kwiet is, wilt ’t tseruk vrieve. Ziech werm veule. ’t Hilt de heng sjtil. Ze vrieve nit mieë. Wat-s te nit zies, broechste nit kwiet tse zieë. Wat-s te nit huets, broecht nit voet tse zieë. Wat-s te nit veuls, dat is d’r nit. Dat letste fluustert ’t nog ins.
‘Wat-s te nit veuls, dat is d’r nit.’
Da jet heller, zagend: ‘Wat-s te veuls, dat is d’r.’
’t Zeët ’t nog ins: ‘Wat-s te veuls, dat is d’r. Jef ’t inne naam, inne naam va diech.’
Dat letste ruft ’t bauw. De troane zint ópjedruegd.
D’r winkterrok hingt óp d’r kapsjtok. Deë waad óp d’r nuie daag. ’t Iris drieënt ziech in de dekke. De sjplinktere van d’r auwe daag weëde belk vuur mörje. Het vrieft mit de heng lanksaam uvver de boave-erm. Jans effe, jenóg um ziech werm tse veule. Tse veule. Durch de sjtroas klinke de hoeve van e peëd. ’t Iris sjlieëft.   

Ónger ’t aese kieke de keëlsjer noa d’r Ielja. Ze wade jesjpanne of e zal rupsje. Oane tse kieke sjlurpe ze de wurm óp. De oge noa d’r Ielja. Rui-ieg lieët heë de wurm in d’r mónk floetsje. E inkel mentje probeert ’t rupsje sjtil noa tse doeë. Mar ’t is mieë wie inne laach. D’r Ielja huet ‘t. Heë weest mar al tse jód wie-ts te dat móts noamaache en holt deep oam. Ziene mónk jeet wied óp. Da rupsjt heë nog heller wie jister. De mung van de keëlsjer junt óch wied óp. ’Ha, ha, ha!’
Óch d’r laach klinkt heller wie de vurrieje kieër. D’r tusjedurch probere ze tse rupsje. Mar hóstend weëd ’t doch werm inne laach. D’r Ie is d’r ieëtsjte deë óphilt mit laache. Heë lekt inne vinger óp ’t jezich van d’r Ielja. De vach tusje de naas en de oge rimpelt ziech.
‘Nit?’
D’r Ielja sjokkelt mit d’r kop.
‘Nae, nit.’
De oge van d’r Ie weëde jroeëser.
‘Nae, nit?’
D’r Ielja wiest noa e bakke.
‘Nit roeë.’
Nog ins sjokkelt d’r Ie mit d’r kop en wiest noa e bakke va ziech.
‘Nit roeë.’
Noen wiest d’r Ielja noa de keëlsjer.
‘Ha, ha, ha.’
Da wies te noa ziechzelver.
‘Ha, ha, ha, nit sjun.’
D’r Ie deed hem noa. Heë wiest noa ziechzelver en de keëlsjer.
‘Ha, ha, ha, nit sjun.’
Heë wiest alwerm, mar zeët noen tusje e paar kier wieze noa ziech en de keëlsjer:
‘Ha, ha, ha, sjun. Nit roeë.’