't Sjwats laoch is ing fantasie-jesjiechte i mieëdere dele.

Deel zessing

 
(laat u voorlezen!)

Wöad

D’r Ie kiekt d’r Ielja aa en waad effe.
‘Ha, ha, ha, sjun. Nit roeë. Ha, ha, ha, nit sjun, roeë.’
D’r Ielja sjikt d’r doem umhoeëg.
‘Jód.’
Allenäu vange ze aa tse laache.
D’r tusjedurch huetste: ‘Sjun, roeë, jód!’
De kump weëde leëg jaese.
Tusje ’t sjlurpe durch huetste: ‘Sjun, jód.’
Ze zitse langer wie angesj an d’r dusj. Doarum junt ze sjpieëder mit de mangele óp waeg.               
D’r Ie jeet als letste.
Heë sjtikt d’r doem óp: ‘Jód.’
Jenauw wie jister probeert d’r Ielja ’t alwerm. Heë wil jeer mitjoa en wiest noa ‘t laoch.
‘Ie, iech wil óch hap,hap,hap.’
Óch noen sjokkelt d’r Ie mit d’r kop.
‘Nit, nit. Ie, hap, hap, Ielja.’
De letste litsjroale junt voet mit d’r Ie. D’r Ielja zitst óppen eëd. Effe kiekt e noa zieng heng. Sjiengend lekt e ze in d’r drek. ’t Doert jet langer vuurdat de keëltjer mit de ieëtsjte mangele tserukkómme. Mit de litsjtroale oes hön oge kómme óch wöad eri.
‘Sjun, jód.’
In ’t verbij joa sjtaeche ze d’r doem óp noa d’r Ielja. Zoeë jeet dat ing tsiet durch. Vol en leëg mangele. 'Sjun en jód.' Doem umhoeëg. En duuster. Da sjpieëlt heë mit de körrelsjer drek. Ze roetsje tusje de vingere. De eëd sjiengt in zieng heng. Went e oes de löcher jet va lit ziet, duit heë ze eraaf. Plat óppen eëd. Va wurm hat e jing las. De neël an zieng vingere en tsieëne zitse nog ummer draa. Hei rónkserum zint de wurm durch de keëltjer besjtimd  jevange en ópjaese. Woa zouwe ze de wurm ejentlieg vange? Zint doa waal neël um tse aese? D’r Ielja hilt de heng e sjtuks-je van de eëd. Of aese ze óch jet angesj? De keëltjer aese waal ummer ’t zelfde. Zoeë wied wie heë ’t zieë koeët. En heëzelver óch. Wurm, ummer wurm. Heë mós laache, ’t klinkt sjun.
Helóp zeët e nog ins: ‘Wurm, ummer wurm.’
De heng van d’r Ielja raeste werm óppen eëd. E mentje kruuft oes ’t laoch.
Heë huet d’r Ielja nog ins zage: ‘Wurm.’
De oge van ’t mentje sjienge nao d‘r Ielja. Deë wiest noa de wurm in de mangel.
‘Wurm.’
’t Mentje zeët ‘m noa: ‘Wurm.’
Óch de anger keëltjer krient ’t tse hure: ‘Wurm.’
D’r Ie zeët ieëtsjt: ‘Hap, hap,’ en d’rhinger, 'wurm.’
Wen ze aese, kieke ze nit mieë noa d’r Ielja, mar in d’r kómp.
Tusje ’t sjlurpe durch huetste noen: ‘Wurm.’
’t Sjpel va rupsje sjpieële ze óch noen werm. Alling jet sjpieëder en nit zoeë lang. Ze hant muite um de oge óp tse haode. De bek sjtunt kóm óp de plenk of ze sjlisse de oge.
In d’r duuster fluustert d’r Ie: ‘Mörje.’
D’r Ielja fluustert tseruk: ‘Mörje.’
De heng ligke óp de brós. ’t Is jraad of e ’t rupsje nog huet. Heë vingt ’t jelui. Wurm aese en rupsje. Wen heë draa dinkt, weëd d’r zin óp wurm jroeëser. ’t Bliet jek. D’r boech vol jaese en doch nog ummer zin. D’r honger bliet. Zoeë bis te jebónge an de wurm, jebónge an de keëltjer die de wurm zukke. Went e jet nit wilt, is 't jebónge zieë. Angesj kunt e nit wieër en zalle zienne pap noeëts vinge. Heë mós loskómme van de wurm. Da mós e voetjoa bij d’r Ie. Of e dat wil? Óp ing of anger maneer veult e ziech verbónge mit d’r Ie. Wie flot hat e hem wöad jelierd? En wievöal wöad zal e hem nog liere? Mörje junt ze wieër. Nae, nit zie junt wieër. Heë jeet wieër, alling wieër, oane de keëltjer, oane de wurm.